Abecedario para Rosa

Oínlle a don Xesús que a presentación dun libro é un subxénero da oratoria caracterizado pola gabanza equilibrada. Dende entón, pretendo ter sempre presente esta definición porque a desmesura dos editores no uso de adxectivos grandilocuentes, motivada sempre pola paixón na defensa do libro, pode levarnos a falta de credibilidade.

Creo que non foi este o caso de onte na cidade guindastre cando presentamos a novela de Rosa. Defendina con paixón porque esta narración, tan arrebatadora como poderosa, entusiasmoume dende a primeira lectura. Un acto, concorridísimo e emocionante, que nos deparou a fortuna de escoitar unha intervención memorable de Carlos Negro, que reinventou o xénero da presentación por medio da creación dun abecedario elaborado só con palabras utilizadas pola de Meirás. Non me resistín a anotalas na libreta unha por unha. Que bonito!!!

Un abecedario para Rosa con motivo de Veu visitarme o mar

Alba, bolero blues, caixas, chuvia, Despeñaperros, emoción, ferida, Granada, hule, inferno, Lira, mar, negra, onda, Pinocho, querenza, romeu, síndrome do Noroeste, trankimazín, universo, vento, xitana, zona cero.

Quen lera a novela comprobará que son as palabras xustas e equilibradas. Beizóns para Carlos e Rosa por unha noite na que nos emocionamos ao falar do ser humano. Seguramente diso trata a literatura.

Jaureguizar Dice:

12 de Febreiro de 2005 en 12:01 p.m.

Rosa merece os aplausos todos. Eu levaba dende outubro pasado procurando unha novela que me dese gañas de rematar. A última foi a de Manuel Veiga e estame pasando con Veu visitarme o mar. Esperaba moitos tópicos sobre o Prestige, pero non. Penso que esa novela e máis eu imos pasar unha boa tempada xuntos.

Brétemas Dice:

12 de Febreiro de 2005 en 11:29 p.m.

Efectivamente, Jaure, a catástrofe do Prestige funciona como metáfora do devalar interior da protagonista. É un teón de fondo. Esta é a razón pola que non quixemos publicitala como “novela da marea negra” ou cousa semellante. A crítica que aparece hoxe en Culturas, sendo boa, creo que é morniña para a entidade da obra. En fin, os críticos saben disto máis ca os editores.

Lantana Dice:

13 de Febreiro de 2005 en 6:11 p.m.

Gustoume moito ler a “autobiografía” de Carlos Negro, tan ben escrita. E a cousa do abecedario ten o seu aquel de xogo con engado… Graciñas polos enlaces, brétemas; son todo un detalle pola túa parte.

🙂