Confesión de Gaspar
Escoitei esta mañá ao padre Gabilondo que “facer de rei Mago en Sevilla foi unha das maiores honras da súa vida”. Desta volta, estou con Iñaki; a miña experiencia de onte, durante cinco intensas horas, como rei Gaspar pagou a pena. Hoxe, supoño que esta é a única monarquía necesaria, a que rexe a fantasía dos pequenos cidadáns (máis aínda se queremos facer fronte á americanización globalizadora dese papá Noel de pacotilla, invención certa da Coca-Cola que nos invade). Acompañei no seu percorrido ao rei Melchor (José Manuel, un emigrante cubano, que leva xa máis de dez anos en Galicia, mágoa que fose un anticastrista visceral!) e ao rei Baltasar (Abdalá, un emigrante de Serra Leoa, que vive en Vigo dende hai tres anos e medio e agarda contar cos seus papeis no vindeiro mes de febreiro). Os tres fomos unha representación moi acaída da sociedade mestiza na que xa vivimos.
Aí vai a prometida confesión de Gaspar (onte, inxenuo de min, cría que sería Melchor, os das brancas guedellas):
Primeira. A experiencia axudoume a comprender que formar parte das familias reais require ben pouca cousa: saudar con determinación (apenas un xiro levísimo da man dereita, que só custa facer durante os primeiros minutos) e sorrir a todo quisque. É incrible!!!, funciona!!! Na carroza, sen querer, quedei pampo facéndoo a algunha farola da Ramallosa. Non e brincadeira, pasa, de veras.
Segunda: Nesta cuestión dos Magos só hai dous tipos de nenos e nenas: os que cren e os que non cren (refírome a eses fachendosos materialistas que procuran un saco de caramelos de balde). Loxicamente, quedeime cos primeiros, e aos segundos, trateinos coa profesionalidade característica da realeza, como diría Jaime Peñafiel. A valentía dos que cren (sobre todo eses pequenos de cinco a sete anos), cando se achegaban ao trono (recibín a máis dun centenar durante dúas horas), merecía o maior respecto e todos os abrazos e mimos que un podía darlles. Algúns déronme indicacións precisas da localización da súa casa, outros engadiron novos encargos (tanto para si, como para os seus), e mesmo hai quen preguntou directamente se ía ter ou non a Gameboy Advanced que pedira ou esa moneca Bratz (da que eu nada sabía). A maioría remataba a nosa conversa cun beixiño, que eu intuía dóce, e marchaba confiado. Xuro que noutra máis difícil nunca me vira.
Terceira. Cando regresaba para casa lembrei unha frase que me persegue dende hai vinte anos, a que me dixo Natalia (daquela aquela moreniña preciosa tiña cinco) na miña primeira escola de Budiño: “Manolo, sabes?, no mar tamén pode chover”. Un descubrimento extraordinario, do que tiña certeza porque llo fixera saber o seu pai embarcado no Gran Sole. Dende aquela sei que aos nenos hai que velos cos ollos do corazón, como quería o principiño.
Os meus reis foron moi xenerosos: trouxéronme o cd de Green Day, American idiot. Prometo gozar nestes días deste rabudo punk americano.
Aí vai a prometida confesión de Gaspar (onte, inxenuo de min, cría que sería Melchor, os das brancas guedellas):
Primeira. A experiencia axudoume a comprender que formar parte das familias reais require ben pouca cousa: saudar con determinación (apenas un xiro levísimo da man dereita, que só custa facer durante os primeiros minutos) e sorrir a todo quisque. É incrible!!!, funciona!!! Na carroza, sen querer, quedei pampo facéndoo a algunha farola da Ramallosa. Non e brincadeira, pasa, de veras.
Segunda: Nesta cuestión dos Magos só hai dous tipos de nenos e nenas: os que cren e os que non cren (refírome a eses fachendosos materialistas que procuran un saco de caramelos de balde). Loxicamente, quedeime cos primeiros, e aos segundos, trateinos coa profesionalidade característica da realeza, como diría Jaime Peñafiel. A valentía dos que cren (sobre todo eses pequenos de cinco a sete anos), cando se achegaban ao trono (recibín a máis dun centenar durante dúas horas), merecía o maior respecto e todos os abrazos e mimos que un podía darlles. Algúns déronme indicacións precisas da localización da súa casa, outros engadiron novos encargos (tanto para si, como para os seus), e mesmo hai quen preguntou directamente se ía ter ou non a Gameboy Advanced que pedira ou esa moneca Bratz (da que eu nada sabía). A maioría remataba a nosa conversa cun beixiño, que eu intuía dóce, e marchaba confiado. Xuro que noutra máis difícil nunca me vira.
Terceira. Cando regresaba para casa lembrei unha frase que me persegue dende hai vinte anos, a que me dixo Natalia (daquela aquela moreniña preciosa tiña cinco) na miña primeira escola de Budiño: “Manolo, sabes?, no mar tamén pode chover”. Un descubrimento extraordinario, do que tiña certeza porque llo fixera saber o seu pai embarcado no Gran Sole. Dende aquela sei que aos nenos hai que velos cos ollos do corazón, como quería o principiño.
Os meus reis foron moi xenerosos: trouxéronme o cd de Green Day, American idiot. Prometo gozar nestes días deste rabudo punk americano.
