Listado de la etiqueta: valladolid

Gabri Veiga, alfaia celeste

/en , , , , /por

Tras a rotunda vitoria diante do Valladolid (3-0), o Celta do profesor Carlos Carvalhal fixo recuperar a ledicia e o optimismo á bancada de Balaídos. Un auténtico partidazo tanto polo acougo clasificatorio que proporciona o resultado diante dun rival directo, ao que se lle iguala a diferenza de tantos e se lle mellora na xeral, o que ten o seu valor nunha liga igualadísima na que coa excepción do Elxe ninguén quedou descolgado, como pola clara consolidación da mellora en todos os eidos do xogo que se ven producindo dende a chegada do adestrador bracarense. Un balance aínda máis positivo se temos en conta a actuación destacada de onte dos xogadores da canteira, especialmente de Gabri Veiga que tras a súa memorable actuación, incluídos dous goles (e xa leva oito e tres asistencias!), saíu aclamado coma un heroe, sen menoscabo dos paradóns valiosísimos de Iván Villar no tempo engadido da primeira metade e da entrada na segunda do central Carlos Domínguez e do medio Hugo Sotelo, o que coa presenza na lameira dos veteranos Hugo Mallo e Iago Aspas permitiron recuperar o protagonismo canteirán que semellaba perdido.

Emporiso a enorme actuación de Gabri Veiga, probablemente unha das mellores da súa vida deportiva, a revelación do campionato, tanto polos seus números de estrela (e de selección) como polo modelo que representa de medio moderno potente, con condución, velocidade e chegada letal dende segunda liña, adquiriu na tarde de onte un carácter histórico. Unha actuación do porriñés que protagonizou a maior parte dos ataques combinatorios celestes de mérito, unhas veces lanzando a Aspas, Carles e Seferovic, outras empurrando cunha forza e ao tempo unha fineza imparable a defensa pucelá sobre a súa porta, outras xutando entre os paos cunha convicción e unha autoridade descoñecida para un rapaz de apenas vinte anos. Gabri avisou no minuto 9 cunha das súas arrincadas que onte quería que fose o seu día, o que reiterou no 16 cabezando cara atras sobre Seferovic no primeiro gol, tras unha xogada que comezou e logo foi tecida con paciencia pola dianteira celeste. Como insistiu Veiga no 17 xutando dende a frontal unha diagonal que recibira de Luca de la Torre. Mais sería no 31 cando marcou por vez primeira, cun xutazo soberbio dun balón que Carles abandonou na área, cando foi atrapado por un defensa en claro penalti, tras unha excelente combinación pola dereita de Hugo e Iago.

Tras o descanso, os de Pacheta non baixaron os brazos e obrigaron aos celestes a dar un paso atrás. Mesmo o marroquino Amallah marcou, aínda que o gol foi anulado polo VAR, tras unha espera inquedante por innecesaria. Xaora, iso non descentrou a Veiga na súa actuación estelar que no 63 aproveitou un rexeite na área, ao máis puro estilo de dianteiro finalizador, tras outra xogada moi traballada na que Aspas e Galán moveron a bola dunha a outra banda. Tanto que non conformou ao do Porriño que dous minutos despois xutou sobre a base do poste, o que puido ser o seu primeiro triplete en primeira. Mágoa! Tras a súa saída do campo no 69 no carrusel de trocos cos que Carvalhal quixo asegurar o resultado, o Valladolid foi esvarando na melancolía ao tempo que a bancada do Fragoso festexaba unha tarde inesquecible da súa nova alfaia, un xogador de moitos quilates polo que non é difícil aventurar que chegado o verán puxará algún equipo da Premier League.

Outra ledicia celeste é contar agora coa intelixencia do profesor Carvalhal no banco, tanto pola súa flexibilidade táctica e empatía co vestiario como pola súa facilidade para entender a gramática do fútbol celeste, unha combinación de  doses de identidade (canteira), afouteza (compromiso), disciplina (respecto polo colectivo) e xogo bonito (fútbol de salón), moi valorada pola afección celeste que onte, a pesar do excelente partido e do amplo resultado non despregou aínda a súa rianxeira. Con todo, tras once partidos Carvalhal sumou 16 puntos con 4 vitorias e 4 empates, números que de continuar a tendencia asegurarían, por custosa que estivese, a permanencia.

Publicado en Faro de Vigo: 27/02/2023

Campo do Fragoso CCXXXI

/en , , , , , /por

A DESTEMPO

Despois da gran vitoria no estadio da Cerámica, que nos permitiu enxergar o horizonte da esperanza, quedei un pouco chafado polo debut do novo adestrador Óscar García en Balaídos. Diante dun Valladolid pechado con chave nas catro cancelas, o Celta tardou máis dunha hora en entender o argumento do partido e cando decidiu abrilas non tivo tempo abondo para bater a portaría de Masip, o mellor con diferenza dos pucelanos. Unha pequena decepción que deixa ao Celta en posicións de descenso e, o que é máis preocupante, non muda aínda a anemia goleadora no Campo do Fragoso onde nos oito partidos xogados do que vai de tempada apenas conseguiu catro goles e dúas vitorias, cifras do peor primeiro cuarto de liga que lembramos nestas dúas últimas décadas.

Porén, como sucedera na visita a Vilarreal, os de Óscar García amosaron máis fortaleza ca noutrora para afrontar unha durísima batalla centrocampista, onde emerxeu a potencia eléctrica de Pape Cheikh, un diamante da canteira nosa aínda por puír, o mellor celeste no serán do venres, capaz de soster ao equipo nos seus peores momentos de desidia e de empurralo cando os ventos foron máis propicios. Unha confrontación a cara de can na medula da lameira, onde Sergio González despregou a boa parte dos seus efectivos, dispostos a arriscar en ataque o mínimo posible e a pechar por todos os medios ao seu alcance as liñas de pase sobre Aspas e Santi Mina, dianteiros nosos que, a pesar de ter nas súas biqueiras claras oportunidades, ofreceron unha actuación só discreta, por baixo do seu mellor nivel.

A pesar de outorgar o control do partido aos de Pucela durante a primeira hora, o que adoitaba acontecer tamén nos tempos de Escribá, como as dificultades dos centrais para sacar a bóla xogada e outras enleadas en espazos de perigo, o Celta debeu marcar en varias ocasións. Puido facelo Iago Aspas en dúas recuperacións, nuns dous poucos duelos individuais perdidos polos visitantes, nas que conduciu en velocidade dende case o medio do campo até encarar só a Masip. Mágoa que ao Merlín de Moaña non contase coa faísca de xenialidade amosada a pasada semana en Vilarreal, onde marcou outro dos seus goles inesquecibles. Como puido golear, tamén en dúas ocasións, Pione Sisto, o venres o máis brillante dos dianteiros celestes, consolidando a súa recuperación respecto a súa incomprensible anomia sufrida na etapa de Escribá. Unha boa noticia do internacional dinamarqués, que colabora unha barbaridade na banda esquerda co lateral Lucas Olaza, outro xogador chamado a ser clave no esquema de Óscar García, tanto pola responsabilidade que asume a balón parado, en saques de falta e de recanto, como pola súa facilidade para chegar a liña de fondo e centrar con biqueira de seda.

Xaora, foi esperanzador que o novo adestrador lese o partido de forma crítica, o que poucas veces sucedía con Escribá, e pasada unha hora non tivese medo a mudar a decoración do once de gala de arriba a abaixo. Fíxoo, primeiro, cando deu entrada na lameira a Fran Beltrán, que acendeu o piloto vermello da intensidade, que até entón só utilizaba Pape, e mellorou a condución atacante dun Lobotka que nunca entendeu de que ía este partido. Afondouna, a seguir, cando incorporou a Rafinha, que conseguiu en dúas xogadas entre liñas que aos visitantes comezasen a tremerlle as pernas. Mudanza de carpín que se produciu nos minutos eléctricos finais dos que dispuxo Touro Fernández, que superou por cao aos defensas que se lle puxeron por diante. Vinte minutos heroicos, que chegaron a destempo, mais nos que se xerou fútbol abondo para gañar o partido, fose nunha cabezada de Aspas ou despois no xute de Santi Mina do minuto final, que quedou lixeiramente desviado do pau longo, tras unha deixada letal do Touro.

Un empurrón de xogo de intención gañadora, ao que lle faltaron un par de minutos, que demostra que no vestiario hai vimbios suficientes para intentar a remontada na táboa clasificatoria, por difícil que pareza. Comentábamo no vitrasa de regreso un veterano celtista: «nesta liga tan igualada marcar un gol custa unha millonada, gañar un partido un potosí». Agardemos que Óscar García atope a chave do tesouro.

Campo do Fragoso CCXVI

/en , , , , /por

SEN COMPÁS

Do entusiasmo do gran partido fronte ao Atlético de Madrid pasou o Celta a decepción do empate no tempo engadido fronte a un Valladolid que foi superior durante a última hora de xogo. Un Celta que saíu arrasando durante os primeiros vinte minutos nos que marcou dous goles mais que perdeu o compás cando cedeu o control da pelota ao seu rival.

Un equipo afouto e paciente sempre este de Pucela, un dos visitantes que máis acompañantes traen a Balaídos, que non marcara nos catro partidos anteriores de liga mais que aquí soubo atopar o camiño dos seus tres goles na fraqueza da banda esquerda celeste, onte unha auténtica viña en tempo de vendima. É por moito que lle doa a Antonio Mohamed, correspóndelle a el boa parte da responsabilidade da nefasta actuación defensiva dos laterais, tanto de Juncá como de Roncaglia, que amosaron unha febleza tremenda, moi evidente xa na primeira parte, á que o adestrador non soubo poñerlle remedio ningún. E cando o intentou coa entrada de Junior Alonso, acumulando un liña de catro centrais e un medio centro (tamén) defensivo, o equipo xa perdera o compás e a capacidade de darlle acougo ao seu xogo en ambas as dúas áreas.

Comezou o Celta de marabilla forzando dous saques de recanto no minuto inicial e marcando dous tantos cando non transcorreran oito. Aventurábase un día de festa goleira. Coa luva esquerda Aspas creou o primeiro no minuto catro, aproveitando unha parede de Maxi que recibira ao pé un centro raso de Juncá. O segundo chegou, pouco despois, cando o goleiro uruguaio rematou de volea entre dous defensas un servizo de Iago dende a banda dereita. Unha táboa de marcas que debeu de incrementarse no 10’ cando Aspas cabezou un centro precioso de Brais ou no 15’ cando Boufal xutou e o porteiro Masip zafou con moita fortuna co seu corpo.

Xaora, cando máis vento nas velas levaba a nave celeste, foi cedendo no entusiasmo e chegou o fatídico parón para a auga, momento desque o que os de Mohamed afrouxaron as rendas. A dupla de mediocampistas Lobotka e Okay non carburaba e o equipo perdeu o compás. No 36’ produciuse o primeiro furado na banda de Juncá (un lateral, onte, mellor atacante ca defensor) e a primeira oportunidade clara de gol dos visitantes, un xute a base do pao de Alcaraz. Tres minutos despois, tras outra perda de Lobotka (moi soíño até a entrada de Beltrán, co partido case vencido), o Valladolid acurtaría distancias: Óscar Plano cabezou á rede un centro lateral de Nacho, tras unha desatención de Roncaglia, que viviu un día pouco afortunado. Unha xogada exitosa que os pucelanos repetirían nos seus goles posteriores.

Tras a reanudación, no 53’ a pesar do gol temperán e marabilloso de Aspas, un xute dende fóra da área de moitos quilates, tras unha caneada moi xeitosa de Boufal, o Celta non conseguiu facerse co tempo do partido, xa que os visitantes teimaron en roubarlle o balón. E sen a pelota, por moitos homes altos que acumule atrás, o Celta amosou que é un equipo vulnerable. Nacho volveu ensaiar o centro lateral desde a esquerda, que desta volta aproveitou Enes Ünal. Un segundo tanto pucelano no 68’ que axustou a táboa de marcas, abrindo unha media hora final a cara de can, con oportunidades do gol en ambas as dúas portas.

O Celta puido marcar nun gran xute de Brais á escuadra no 72’ e no 87’ cando Iago nunha contra, que semellaba gañadora, encarou a Masip en solitario. A entrada na lameira de Beltrán deulle máis fluidez e balón ao xogo celeste, mais os visitantes teimaron na procura do empate. Puideron conseguilo cando Ünal encarou ao noso Sergio ou cando no 85’ Michel bateu cun xutazo sobre o longueiro. Fixérono cando máis doía e cando o Celta xa non puido responder, no derradeiro minuto dunha prolongación de cinco, no enésimo furado da banda esquerda celeste que Leo Suárez aproveitou para marcar o gol dun tan merecido empate.

Antonio Mohamed onte non soubo ler un partido complexo de fútbol europeo, que no seu inicio semellaba un aparente trámite para consolidar ao Celta en posicións de privilexio. Faltoulle onte aos celestes compás e dirección, doses maiores de humildade e concentración, un chisco de acougo e pausa no xogo co balón.

Campo do Fragoso CXII

/en , , , /por

ORELLANAZO

O Celta non é capaz de collerlle o fío a esta tempada que, polo visto estes dous primeiros partidos en Balaídos, se agoira será aínda máis difícil ca pasada. O de onte foi un partido maliño que rematou, afortunadamente para os nosos, no derradeiro minuto do desconto cunha extraordinario «orellanazo». Un empate in extremis, sen dubidalo un excelente resultado, cando xa dabamos por amortizada outra derrota consecutiva. Alguén terá que explicar algún día as razóns que expliquen o pánico que sofre en Balaídos este Celta herreriano, probablemente o equipo de segunda división que no que vai deste ano 2011 obtivo menos puntos no seu terreo, ou o que é o mesmo, o conxunto que máis desgustos e decepcións proporcionou aos seus seareiros. Onte semella que non quixo romper esa tradición e non amosou a convicción e a vontade abondas para impoñerse a un Valladolid máis frouxo do previsto. Herrera, para desesperación da bancada, continúa confiando, mesmo nos partidos en Balaídos, só nas posibilidades desequilibrantes do bo xogo de contraataque celeste. Esa semellaba ser, até o orellanazo, a nosa máis temible xogada. O ruxerruxe dos medios de comunicación e o balbordo dos seareiros, diante de dúas lamentables derrotas diante de Elxe e Almería, fixeron efecto e Herrera fronte ao Real Valladolid solificou a estrutura do seu equipo dando entrada a un novo xogador por liña, Catalá, Oubiña e Orellana; tres futbolistas importantes, con talento, experiencia, argumentos e autoridade abondas para armar arredor deles o xogo celeste. Porén, xa dende o inicio foron os violetas os que controlaron tanto o espazo onde se xogaba como a súa cadencia, o tempo moi embarullado e confuso, cheo de faltas, tarxetas e interrupcións arbitrais, destinadas a curtar as contras galegas. Álex e Oubiña, durante os primeiros corenta e cinco minutos, enviaron balóns moi longos, cargados de intención, capaces de superar a liña de fóra de xogo, mais a defensa castelá, para desesperación dos nosos dianteiros, soubo moverse para adiante con enorme mestría e coordinación. Mediada a primeira parte, os celestes tiveron os seus mellores minutos, con senllas boas xogadas de Quique de Lucas e outros tantos taconazos de Orellana, que un David Rodríguez, moi lonxe da forma de hai un ano, non foi capaz de finalizar con éxito. Tras a reanudación, o Celta puido abrir o marcador nun pexegazo de Roberto Lago, o único dos nosos con chegada dende a segunda liña (saudades que temos de Michu). Mais o Valladolid axiña volveu a controlar o barullo e o Celta sufriu os minutos de maior acoso. Herrera pretendeu responder mudando aos seus dous mediocampistas. Sen embargo, a entrada de Bustos no minuto 17, que substituía ao capitán Oubiña, foi a clave negativa do encontro. Descentrado e frío, provocou unha man inocente, pola que recibiu unha amarela, ao minuto da súa entrada. O saque desta falta pillou a defensa nos berzas e así naceu o gol pucelano, na única ocasión clara que tiveron os visitantes diante de Yoel, onte case un espectador. O mellor do Celta foi que non deitou os brazos e seguiu procurando as contras dirixidas case sempre por Álex, o xogador que nesta tempada asume o leme do ataque (saudades que temos de Trashorras); nalgunha delas debeu chegar o empate, mais alí estaba un formidable Jaime para impedilo. Desta volta, serían as doses do talento que agochaba Orellana as que nosa salvarían por medio dun saque de falta marabilloso que o internacional chileno dirixiu con precisión de ciruxián á escuadra esquerda. Foi o feliz orellanazo, o único punto onde non puido chegar Jaime. Bendito chisco de fortuna que tantas veces se nos ten negado.

Un contrapunto: a crónica do partido de El Norte de Castilla.

Campo do Fragoso CV

/en , , , /por

FOCHANCA

Non é doado explicar as razóns desta cuarta derrota consecutiva do Celta en Balaídos, nin a xeira tan negativa que arrastra nos dous últimos meses no que apenas obtivo dous puntos de vinte un posibles. Comprendo que diante da impotencia que provoca comprobar como se derruba o noso equipo, coa mesma facilidade dun castelo de naipes, o máis doado sexa culpar aos arbitros e a federación de tan vergonzosos resultados. Mais a pesar de que as arbitraxes moi poucas veces se teñan equivocado a prol dos nosos, enganaríamos moito se cremos que nesta escasa fortuna cos colexiados reside a actual gravísima carencia de competitividade do equipo de Herrera. As razóns desta fochanca de resultados e, sobre todo, de xogo do noso equipo ten moito máis que ver coa errada planificación da tempada, coa insatisfactoria confección do propio cadro de xogadores e coa escasa capacidade do adestrador para introducir variantes no seu esquema. Tras unha formidable primeira volta, o Celta chegou ao treito decisivo da tempada, cos seus xogadores de ataque fóra de punto, uns física e mentalmente agotados, outros descomprometidos para ofrecer un esforzo suplementario cando é máis necesario. O cadro de xogadores quedou moi curto, como demostra que as lesións de Mallo e Vila descompuxeron unha defensa que até entón funcionara como a liña máis estable do equipo. E por riba, dende o banco, Herrera tampouco está sendo capaz de achegar solucións alternativas para un esquema que antes funcionaba e que agora todos os rivais coñecen e superan con asombrosa facilidade. Non podemos atribuír o resultado fronte ao Valladolid á arbitraxe, xa que os penaltis reclamados pola bancada foron máis que dubidosos. A derrota explícase pola incapacidade do Celta para controlar o partido, xa que apenas levou o leme durante os cinco minutos de fulgor cos que iniciou a segunda parte e nos que De Lucas marcou o gol, no tipo de xogada que mellor funciona nos celestes: subida pola banda e pase interior de David e remate directo en carreira do catalán. Un espellismo que apenas durou uns minutos, até que volveron marcar os visitantes coa mesma facilidade da primeira parte na que case fixeron desaparecer da lameira calquera iniciativa celeste. Os de Pucela aseñoraron a pracer todo o partido, que se xogou a maior parte do tempo no campo celeste, acadando un marcador que se quedou curto para as súas oportunidades, grazas ás intervencións de Falcón, o mellor dos nosos. De nada serviron os trocos de Herrera, previsibles e fóra de tempo. O que lle sucede a esta Celta chámase inmadurez competitiva, unha grave doenza de conformismo, caracterizada pola ausencia das doses suficientes de intensidade e creatividade para desenvolver o xogo dun equipo gañador. Non se pode pretenden subir a primeira división xogando a maior parte do tempo dos partidos decisivos no propio campo; non se pode pretender que che asubíen un penalti ou sequera algún saque de recanto, se non es quen de arrecunchar ao rival durante uns minutos na súa propia área; non se pode controlar o partido, se non se impide, sequera algunha vez, a saída de balón dende a defensa do equipo rival. Máis alá do discurso vitimista das arbitraxes amañadas ou daqueloutro que atribúe as derrotas á inexplicable mala sorte, se pretende participar no play-off de ascenso, o mínimo obxectivo esixible, este Celta ten que mellorar moito, moito a competitividade do seu xogo. É o único xeito posible de sacar ao equipo da fochanca na que quedou encallado.