Listado de la etiqueta: os_eidos

Onte 1776: «Todo o tempo do mundo», presentación en Noia

Agustin_Agra_David_Perez_Iglesias_04-11-2016

Moi emocionante e divertida resultou a presentación do serán de onte en Noia de Todo o tempo do mundo, a novela de David Pérez Iglesias, ilustrada por Marcos Viso, gañadora do Premio Merlín de Literatura Infantil 2016. O escritor Agustín Agra, gañador hai dez anos do Premio Merlín, despois de relatar como coñeceu a David Pérez Iglesias hai máis dunha década, cualificou Todo o tempo do mundo como «un libro infantil de altísima calidade, escrito coas vísceras seguindo o fío da esperanza e da memoria». A seguir Agra debullou tres ideas que singularizan a novela de David : a ollada do seu narrador, os temas abordados e os destinarios da obra, «sendo consciente de que é na adolescencia cando se len as novelas máis fermosas». Rematou Agra dicindo que «Todo o tempo do mundo é na literatura infantil e xuvenil galega o que Os Eidos na nosa poesía».

XG00248701Comezou o seu discurso David Pérez Iglesias confesando que esta novela nacera dunha ambición moi persoal. «O meu pai non falaba nos seus últimos trece anos de vida. “Que lle tería dito aos netos se estivese ben durante este tempo?” Sei que a intención de responder a esa pregunta non está completamente cumprida na obra, foi un traballo moi ambicioso que non fun capaz de facer, precisaría máis de dous anos sen facer outra cousa, tempo do que non dispoño». «Todo o que escribo o leo en alta voz; se o que leo non canta é que non funciona. A narración debe ter unha voz auténtica que escribe por ti. O texto hai que facelo e refacelo tantas veces como sexa necesario, até que non se note o traballo. O texto ten que fluír». Referiuse despois a parte fundacional do libro, que aparece ao final. «Lembro ao avó e a papá cravuñando na gadaña. Era este un momento de moita introspección, que sinalaba o paso do tempo e que quixen recoller no booktrailer que preparamos para o libro».

Despois de ler varios fragmentos, David comentou que «comeza a haber ocos moi grandes sobre o que somos, existen ocos e silencios que debemos encher, construíndo unha nación e tomando o poder». «Neste libro hai referencias concretas, non hai nada que sexa mentira, aínda que todo é unha invención»: «Escribín todo o libro escoitando na orella o reloxo do meu tío, tic tac tic tac. Non hai unha boa narración se non é tempo; se non escoitas o corazón do tempo, a narración non é boa». «Mentres escribía sentín a veces a pena de non dedicarlle máis tempo e facer unha gran obra sobre a perda de todo este mundo devastado onde resisten con dignidade, traballando e traballando miles de persoas maiores. Canto me queda por dicir? Creo que no libro se nota que detrás hai un mundo máis grande».

«Quería facer un libro que falase do real. Cando desaparece o mundo rural non desaparece só o atador do trigo [que David levaba na man], tamén o imaxinario, como a Xente Pequena, homiños pequenos que vivian nos caborcos da montaña. Preocúpame moito a desaparición deste imaxinario, é unha obsesión, iso foise e con iso foise gran parte do que fomos». «As frases sapienciais que aparecen no libro son frases que eu oín. Esa frase “as túas raíces medran no futuro« escoiteilla a David, o meu padriño, que me dixo: “David, ti es a miña raíz”, e dende entón comprendín que as nosas raíces están diante, sen elas non hai nación. Como me dixo esoutra: “David, non te enganes, o mundo móveo o amor”». Rematou o autor o seu discurso confesando a satisfacción polos comentarios que a súa nai (89 anos) fixera do libro: «”Moito viaxaches!”, “Era así, era así”, foron as súas palabras». Comentou tamén que «o único medo que teño é que a xente di que chora lendo no libro, aínda que para min foi unha experiencia de escritura moi feliz».

Un ano para o Manuel

Dediquei a Manuel María o artigo da semana en Faro de Vigo con motivo do videiro 17 de maio.

1094853606_850215_0000000000_sumario_normalNon nego que agardaba a elección de Xela Arias, a nosa compañeira de Xerais, a poeta viguesa da denuncia do equilibrio, mais a do admirado Manuel María constitúe unha decisión moi acertada da Real Academia Galega para celebrar o vindeiro 17 de maio. Tras a polémica do verán pasado, que ensombreceu a homenaxe a Filgueira Valverde, a elección do poeta chairego acadou decontado un alto nivel de consenso, o que coincidindo co centenario da fundación das Irmandades da Fala, aventura unha celebración moi exitosa do “Ano Manuel María”.

Manuel María Fernández Teixeiro, desde que naceu o 6 de outubro de 1929, nunha casa de labranza en Outeiro de Rei, até que morreu na Coruña o 8 de setembro de 2004, dedicou boa parte da súa vida a construír de forma continuada unha obra literaria monumental en galego, que superou o cento de títulos, con atención especial á poesía e ao teatro, e a manter como libreiro, editor, ensaísta e xornalista literario unha actividade incesante a prol da nosa cultura e en defensa da nosa lingua. Membro numerario serodio da Real Academia Galega –leu o seu discurso de ingreso Terra Chá: poesía e paisaxe, que foi respondido por X.L. Méndez Ferrín, apenas un ano e medio antes do seu pasamento–, Manuel María recibiu en vida a consideración de poeta nacional de Galicia, tanto pola importancia da súa obra poética coma polo seu compromiso político co nacionalismo galego.

Iniciou en Lugo a súa actividade literaria en 1949, cando sendo alumno de sétimo de bacharelato promoveu co seu compañeiro Manuel Antonio Sopena a publicación das follas de poesía “Xistral”, título co que os agasallara Luís Pimentel, a quen coñecera xunto con Celestino Fernández de la Vega e outros galeguistas na tertulia do Cantón Bar (despois do Méndez Núñez). Un ano despois foi Aquilino Iglesia Alvariño quen xestionou con Celso Emilio Ferreiro e Sabino Torres a publicación na colección de poesía Benito Soto de Pontevedra do seu primeiro libro Muiñeiro de brétemas (1950), co que iniciou a súa etapa de poemarios de corte existencialista, ao que pertencen tamén Morrendo a cada intre (1952) e Advento (1954), nos que aparecen os abraios e os berros angustiados do poeta adolescente de intensidade e sinceridade abrumadoras. Porén, axiña aparecerá o xermolo dunha nova etapa poética en Terra Chá (1954), no que ademais de deterse na paisaxe natal realiza un percorrido pola xeografía humana da chaira lucense, fose pola súa historia, real ou lendaria, como polas tradicións e oficios das súas xentes. Un libro moi traballado, fulcral na súa obra poética, que foi refacendo e ampliando até en catro ocasións ao longo da súa vida, conectando na súa intencionalidade e época con Os Eidos de Novoneyra, poeta con que moito amigara en Compostela nos tempos do servizo militar, e con Bocarribeira de Otero Pedrayo, que cantan ao Caurel e a ribeira ourensana do Miño.

Será con Documentos personaes (1958) e Mar Maior (1962), publicado na colección Sanlés que dirixía Celso Emilio Ferreiro, cando utilizando os recursos do sarcasmo e da ironía comeza a súa serie de poesía social, de protesta e patriótica, presente en libros como Versos para un país de minifundios (1969), Remol (1970), publicados por Edicións Nós en Buenos Aires, e que culminará cos versos totalmente partidistas de Poemas para construír unha Patria (1977). Poesía civil, que el definiu como “rabiosamente nacionalista”, mais que cómpre recoñecer que nalgúns casos tivo carácter circunstancial, que coincidiu coa publicación do seu libro, para min máis fermoso e emocionante, Os soños na gaiola (Cartonaxes Anni, 1969), unha peza esencialmente lírica. Escrita nunha semana, utilizando versos populares, o máis musicais posibles, Manuel explica aos nenos e nenas os elementos fundamentais da súa infancia labrega. Fermosamente musicado por Suso Vaamonde, Os soños na gaiola é o libro alboral da poesía infantil en lingua galega, unha desas alfaias que continúa brillando.

Coa publicación de Poemas de labarada estremecida (1981), froito da experiencia de moitos anos do seu matrimonio con Saleta Goi, recupera as formas clásicas e inicia a súa etapa de madurez, presente en libros esenciais como A primavera de Venus (1993), co que comeza a súa colaboración coa editorial Espiral Maior do poeta Miguel Anxo Fernán Vello, onde publicará Camiños de luz e sombra (2000), volume que recolle a obra poética completa deste período.

Este ano para o Manuel servirá para descubrilo tamén como importante autor de literatura dramática, como editor das coleccións Xistral e Val de Lemos, como inquedo libreiro da Libraría Xistral que abriu con Saleta a súa chegada a Monforte ou como soporte literario esencial de Voces Ceibes, da Nova Canción Galega e da actual música popular.