Mergullado na preparación da identidade dixital da Fundación dos Premios da Crítica Galicia –no día quedou aberto blog e perfil de twitter– e na intervención que sobre o futuro do libro debo realizar o luns á tarde na illa de San Simón, só dispuxen dun par de horas para avanzar na lectura do orixinal dunha novela de fronteira, que me está engaiolando polo seu enfoque tan novidoso e arriscado. Unha historia bastante futurista dunha caída aos infernos e dun renacemento, unha narración inzada de cores e arrecendos a pigmentos, óleos e vernices. Inevitablemente, a medida que avanzo na novela, venme á cabeza a experiencia semellante da lectura inicial d’ A sombra cazadora de Suso de Toro ou de Eu son lenda, a obra de Matheson, que tantas veces me ten recomendado publicar Agustín. Estas horas de lectura –sobre todo cando comezas a convencerte, como a min me está a suceder esta fin de semana, de que estás descubrindo un texto moi interesante e perdurable– son os momentos de maior plenitude do oficio do editor. Son as nosas horas máis felices.