Durante a viaxe cara Toronto fun trufando a lectura de La danza de la gaviota, a última novela de Camilleri, coa dos últimos numeros de Mongolia e El Jueves, dúas revistas de humor que están collendo moito pulo. Como sucedera durante o período de Reforma Política, cando mercabamos con fidelidade militante Hermano Lobo ou El Papus, a ollada retranqueira e mesmo a máis corrosiva sobre a iniquidade política e a desigualdade social vólvense ferramentas informativas e de opinión moi eficaces. Custa diferenciar nalgunhas das páxinas destas revistas, como sucede nos informes que sobre Telefónica e o ERE do El País publica este mes Mongolia, o que é xornalismo de investigación das páxinas estritamente de ficción, xa que todas elas son de humor e en todas elas son froito dun traballo informativo. Como é, tamen, moi difícl diferenciar na novela de Camilleri, sobre todo na  voz cada vez máis  desencantada e amarga do  detective Montalbano,  o que hai estritamente de crónica  e de ficción no retrato da descomposición da sociedade italiana. Os diversos xéneros e soportes do humor, eis o que sucede na televisión con El Intermedio, conforman unha alquimia moi poderosa para representar con fidelidade á complexidade do noso tempo.