Listado de la etiqueta: carlos_mouriño

Escasas mudanzas

/en , , , , , , /por

Despois de tres inapelables derrotas pola mínima na mesma semana en Balaídos, o Celta é un equipo desfeito e cun futuro cada vez máis incerto na primeira categoría. Tres derrotas, sobre todo a do partido de Copa, que doeron ao celtismo e abriron unha fenda de desconfianza entre unha parte significativa da afección e un adestrador que se sabe blindado por un contrato de tres anos de duración. Unha ferida que, tras a finalización do partido de onte co Girona, se fixo aínda máis explícita cando o mister correu a gardarse no túnel de vestiarios, mentres a bancada xa moi fartiña de padeceres berraba a cantilena de «Benítez vaite xa, Benítez vaite xa…». Minutos de protesta cos xogadores celestes desorientados en medio do terreo de xogo (en pésimo estado), sen saber moi ben que se espera deles nese momento tan delicado e confuso para o equipo, unha algarada coa que unha afección tan paciente, prudente e xenerosa como é a celtista expresaba o seu malestar, a súa lexítima preocupación sobre cal vai ser o futuro do Celta na tempada do seu centenario.

Unha queixa tamén sobre o aburrido estilo de xogo que dende hai seis meses impuxo Benítez, rachando cunha tradición celeste de fútbol máis combinado de varias décadas; un proxecto que dende os primeiros partidos desta pretempada nunca acadou os rendementos agardados nin en goles nin en vitorias. Un balance moi pobre do veterano adestrador madrileño, que non soubo entender nin o peso da canteira e dos seus filiais no club nin tampouco o papel de corazón e emblema do capitán Iago Aspas. No entanto, sería inxusto atribuír ao adestrador actual a responsabilidade única de todas as feblezas do Celta agora tan desfeito, froito tamén da errática política de fichaxes de Luis Campos e das fobias de Carlos Mouriño, que só nas dúas derradeiras ligas devaluaron a calidade do cadro de xogadores e xa tiveron ao equipo ao borde do precipicio do descenso.

E como sucedera o martes de copa, diante do Girona, equipo coa sorte de cara, onte Benítez fixo novas probas no seu debuxo, que non no seu estilo de agardar e correr, dispoñendo dunha liña defensiva de cinco e outra atacante de tres, mantendo a Tapia e Luca no medio, coa intención de gañar as dúas áreas. E como sucedera o domingo pasado coa Real, abondaron vinte minutos para que o excelente (e decisivo) gol de Portu lle desfixera a Benítez a súa pizarra e obrigase ao Celta a xogar dende entón a contra. Un gol que chegou despois de que os de Michel sobaran a pelota dunha banda a outra, até que nunha desas voltas abriu un corredor que aproveitou o murciano para bater a Guaita no pao curto. Tanto que obrigou aos celestes a abandonar a estratexia da espera e dirixidos dende a banda dereita por Mingueza, outra vez o mellor dos nosos, a intentar un perigoso ir e vir entre as áreas, no que Tsygankov puido marcar o segundo nun golpe franco e Douvikas e Larsen contar con sendas oportunidades para empatar. Actitude que os celestes mantiveron no inicio da segunda parte, no que a pesar do xogo ás topadas semellaba moi factible conseguir a igualada. Mágoa nosa que Michel intuíse que a mobilidade de Aspas podía abrirlle un furado e xuntou máis as súas liñas. Mágoa tamén que nese momento decisivo, os trocos de Benítez apostasen pola torpeza defensiva de Jaylson e non pola fluidez que podería imprimir Hugo Sotelo, que quedou outra vez no banco. Oportunidade desaproveitada por Benítez, que faltando un cuarto de hora quitou a Starfelt, modificando o seu debuxo a unha defensa de catro. Xa era tarde, e os de Michel foron durmindo o partido, até que Ristic, recén incorporado, xutou con moito veleno sobre Gazzaniga, o segurísimo porteiro visitante.

Tras unha nova derrota, con dúas saídas consecutivas ás portas (Osasuna e Xetafe), o futuro do Celta para defender a categoría pasa por enganchar canto antes un par de vitorias e continuar así na pelexa cos catro equipos andaluces, que arrastran puntuacións tamén moi baixas. A posibilidade de fichaxes decisivas é hoxe unha quimera e a continuidade no banco de Benítez inevitable, xa que está avalada pola actual presidenta, razóns polas que é difícil aventurar que se poidan producir mudanzas profundas tanto na orientación do xogo como na posición clasificatoria. Por optimistas que pretendamos ser (hai canto menos catro equipos peores co noso), quedan meses de padeceres por diante, un obrigado exercicio de puro celtismo.

Publicado en Faro de Vigo: 29/01/2024

Competimos no Centenario

/en , , , , , , , , , /por

Foi o do venres un serán celtista cento por cento, tanto na previa musical do Centenario coa participación no palco de Dakidarria e Keltoi, trobadores do celtismo contemporáneo, como despois co agre resultado no tapiz do Fragoso cun Madrid rochoso que por riba contou cos suplementos decisivos do equipo arbitral e da deusa Fortuna. Apenas outra páxina de ledicias celestes e padeceres celtistas combinados na semana na que as expectativas da celebración do histórico vinte e tres de agosto de mil novecentos vinte e tres quedaron case en augas de bacallau, reducidas apenas a instalación dunha pequena placa conmemorativa no interior da sala de lectura da Biblioteca Juan Compañel, con grallas ortotipográficas incluídas, contando só coa presenza da directiva e o secretario xeral de Cultura da Xunta, e a celebración posterior dun acto en Mos con escaso argumento. Celebracións institucionais nas que provoca vergonza allea o escaso peso outorgado polo club á participación da afección e a ausencia do alcalde de Vigo, que representa a toda a veciñanza celeste e a cidade razón de ser do equipo, ademais de xenerosa propietaria dun estadio en completa reconstrución. Outro despropósito institucional de Carlos Mouriño mitigado de xeito informal polo celtismo que no serán do vinte e tres quedou polas redes ás portas de Balaídos para celebrar con cánticos e bengalas a proeza centenaria da fusión do Fortuna e Sporting de Vigo como club dunha cidade e dun país.

Unha semana decepcionante tamén no eido deportivo, na que despois dun xiro de guión imprevisto rematou a telenovela do traspaso de Gabri Veiga finalmente á liga de Arabia Saudí. Unha oferta desas que din imposibles de rexeitar que fará millonario ao rapaz do Porriño ao tempo que anulará por unhas cantas temporadas o seu crecemento como xogador, o que podería ser considerado como un fracaso formativo da canteira da Madroa. Outro de tantos paradoxos dese maldito fútbol moderno, un camiño saudita, por outra banda escasamente novidoso, transitado xa polos odiosos Santi Mina e Luis Rubiales, que levou alí a Supercopa española por unha millonada. Un traspaso o de Veiga que dende hai tempo precisaba Carlos Mouriño para que Luis Campos parchease –certo que con tres ou catro semanas de atraso e co Celta nos postos de pechacancelas dunha liga comezada– o cadro de celestes debilitado en cada unha das catro liñas, carencias na que insiste o adestrador Rafael Benítez na súas comparecencias coa súa admirable claridade didáctica.

Neste contexto tan celtista, un espazo híbrido entre a ilusión e a decepción, máis de vinte mil voces celestes compartiron o himno de C. Tangana, provocando unha reacción emocional irresistible que contaxiou aos de Benítez dende o minuto inicial. Co empurrón de Mingueza pola banda o Celta conseguiu marcar en apenas tres minutos, grazas a un taco de Larsen que desviou un xute de Beltrán dende a frontal. Ledicia estrondosa da bancada viguesa interrompida polo árbitro tras a consulta coa pantalla VAR, que polo seu xesto interpretamos obedeceu a que noruegués tirou da camisola ao gardameta, sen considerar (abonda ver a repetición da xogada) que o visitante antes agarrara o celeste polo brazo para incomodarlle o remate. Un misterioso erro de apreciación arbitral que condicionou completamente o partido e, o que aínda foi máis lamentable, iniciou unha serie de decisións polémicas que prexudicaron ao Celta, sobre todo o penalti (inexistente para o ollo humano) sinalado na segunda parte nunha entrada a Rodrygo por parte de Iván Villar que o porteiro de Aldán pararía despois. Pouca cousa se lembramos que na visita anterior a Balaídos foron tres os penaltis a prol do Madrid noutra arbitraxe esperpento, na que ao Celta tamén lle anularon un gol.

A pesar deste condicionante, o Celta competiu moi ben, amosando que o traballo de Benítez, a pesar das carencias nalgunhas posicións, comeza a callar. Froito dun traballo defensivo admirable e dunha paciencia encomiable os nosos tiveron máis oportunidades de marcar cos visitantes. Mágoa que a Aspas, Larsen, Bamba, Beltrán ou Mingueza lle faltase esa puntería diferencial, esa pausa duns segundos que antecede ao gol. Como faltaron eses segundos de concentración a Aidoo para poder evitar a arteira cabezada de Bellingham (fanfurriñeiro como o primeiro Cristiano Ronaldo) que noqueou aos celestes faltando apenas dez minutos para chegar a porto. Así e todo, a bancada agradeceu un bo partido dos nosos e unha mellora apreciable da súa capacidade competitiva que debe consolidarse en vindeiras xornadas contando coas chegadas das fichaxes anunciadas.

Faro de Vigo: 27/08/2023

 

Estrea inquedante

/en , , , , , , , /por

Estaba todo preparado onte en Balaídos. O estadio lucía precioso, a temperatura era ideal, o horario  moi cómodo, domingo ás cinco da tarde, o mellor dos posibles, a nova grada de Marcador amosábase animadísima de peñistas celestes aos que facía contrapunto algareiro un nutrido grupo de visitantes vermellos en Río Alto (que marcharían encantados pola amabilidade e acollida do celtismo). O himno de Tangana na súa estrea no campionato de Liga, cantado por milleiros de voces, resultou emocionante. Os seareiros expresábanse confiados polo comezo da tempada do Centenario e polas (semellaba que prudentes) expectativas abertas polo Xefe Benítez nas súas rodas de prensa e polo propio equipo cos seus bos resultados nos amigables. Mágoa que todas eses bos augurios e tantas ilusións durasen apenas vinte minutos, o tempo que Celta foi capaz de competir con certo decoro cun magnífico Osasuna europeo de Joseba Arrasate, que a partir do seu primeiro gol, tras unha cabezada de Budimir (vaia dianteirazo!) ao longueiro, aproveitada por Rubén García, foi moi superior en todas as facetas do xogo, quedándolle cativo o resultado, un 0-2, para os seus méritos na lameira do Fragoso.

Unha derrota severa na estrea ligueira dos nosos, que como xa sucedeu en tempadas anteriores, ademais de condicionar a clasificación (comezarán cos pechacancelas) nas vindeiras xornadas, nas que viaxarán a Donostia e recibirán ao Madrid, amosa as importantes carencias na confección do cadro de xogadores, a esta altura (coa marcha prevista de Gabri Veiga) a todas luces de calidade inferior á do campionato pasado (no que se pasaron dificultades até o derradeiro minuto). Como puxo de manifesto o baixo nivel de forma dalgúns “titulares indiscutibles” (Carles Pérez, Aidoo, Unai, Beltrán, Larsen, Aspas…) e a insuficiente adaptación do equipo ao debuxo táctico e ritmo de partido de Benítez. Algo debía cheirar o veterano adestrador celeste, curtido nas lideiras de moitos vestiarios, cando ofreceu un once inicial que semellaba unha declaración non solicitada das carencias do cadro, ou das prometidas fichaxes de calidade que, coa excepción do activismo algo desorientado de Bamba, nunca rematan por aterrar en Peinador.

Neste contexto de carencias enténdese a decisión de Benítez de aliñar a Cervi como lateral zurdo, deixando no banco a fichaxe (promesa) de Manu Sánchez, que nunha tarde moi desafortunada do arxentino abriu ao Osasuna unha viña para colleitar os seus dous goles. Como ten, probablemente tamén, mensaxe en clave a aliñación de Hugo Sotelo (deixando a Tapia no banco) no dobre pivote que, a pesar do desempeño máis ca digno do canteirán, evidencia a necesidade dun mediocentro máis experimentado para asumir a dirección e o control da pausa e do ritmo de partido que pretende o míster. Como a propia aliñación dun desafortunado Larsen, incapaz de entender que precisa ser o primeiro defensor do equipo, baixar o balón cando cómpre xogar en longo ou procurar posicións de superioridade a balón parado, como as saídas tras o intervalo e co partido case perdido de Miguel Rodríguez, Gabri Veiga (na súa despedida) ou dun inxenuo Swedberg (deixando a Paciencia no banco) poñen de manifesto que o Celta precisa dun dianteiro de máis garantías que acompañe a un Aspas que, inevitablemente polo que vimos onte, debe dosificar a xenerosidade dos seus esforzos e afiar a súa puntería sobre os tres paos.

Sendo sempre decepcionantes as derrotas, esta primeira da tempada debería servir de acicate para que os Mouriño e a dirección deportiva tomasen boa nota das máis ca xustificadas solicitudes do seu adestrador para reforzar canto antes tres ou catro posicións claves, sexa as xa citadas como a da propia portaría. Con todo, o resultado tamén expresa a necesidade de afondar no traballo táctico e físico de todo o cadro, que a pesar da presión alta onte perdeu a maior parte dos balóns divididos e os duelos nas xogadas decisivas. Queda, pois, moito traballo por abordar, tanto nos despachos como no vestiario como nas lameiras. Mágoa que o emocionante comezo do Centenario quedase tan deslucido cunha derrota tan clara, que abre moi cedo a páxina da inquedanza, na que tan adoito lemos os celtistas. En todo caso, nada que non poida ir a moito mellor nos trinta e sete partidos restantes.

Publicado en Faro de Vigo: 14/08/2023

O escudo do Centenario

/en , , , , , , , , , , , , /por

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo ao escudo do Centenario:

O éxito arrasador do himno do Centenario superou fronteiras como amosa o feito de que nunha semana chegase ao millón e medio de reproducións en YouTube, fose incluído pola crítica de New York Times como un dos dez mellores lanzamentos musicais da semana, gabado e envexado polas afeccións máis diversas e incorporado aos repertorios dos locais de verán. Unha visibilidade internacional con valor cultural engadido para a celebración do centenario celeste, mais tamén para a proxección  da Ría de Vigo e a súa historia e actividade económica, para o coñecemento da música tradicional galega como para homenaxear ao celtismo anónimo, sempre ao rescate do seu equipo nas encrucilladas, principais protagonistas do logradísimo traballo de C. Tangana.

Sen esquecer, secasí, que a peza audiovisual é unha excelente promoción turística para Vigo e Redondela, principais localizacións paisaxísticas, como en xeral para Galicia e a súa lingua, cultura e deporte; e o que semella pouco frecuente, sen que isto supuxera custes monetarios para as administracións públicas con competencias nesas materias (dende o Concello de Vigo e Deputación de Pontevedra até a Xunta de Galicia e o Goberno de España). Así e todo, este himno do Centenario ofrece a posibilidade de realizar outras lecturas.

Entre elas semella moi salientable a homenaxe explícita do compositor Antón Álvarez a Vigo, a cidade paterna, o seu berce celtista,  apenas percibida nas imaxes pero presente na metáfora rotunda do título da peza e subliñada graficamente no «escudo do Centenario». Unha homenaxe familiar de Tangana que levou de agasallo a creación dun símbolo que a partir de agora representará ao celtismo do século XXI, esa comunidade de seareiros (e cada vez máis seareiras) que o Celta de Vigo artellou ao longo de cen anos con cinco xeracións viguesas, despregada agora por todo o mundo. Unha creación gráfica de Ostap Yaschuk na que se funden en branco e negro os dous elementos primixenios do escudo da cidade dende 1813: o castelo e a oliveira (presentes nunha das pezas do paseo dos escudos do pazo de Castrelos). Cerna que acubilla o escudo celeste, ideado tras a fusión de Vigo e Fortuna por dous ces brancos (Club Celta) sobre fondo azul, ensamblado dende 1928 coa cruz de Santiago, utilizada dende entón, como a celeste, para representar a Galicia. Tangana ofrece, pois, unha nova insignia que recupera ao mesmo tempo o carácter netamente vigués e orgullosamente galego do Celta primeiro de 1923.

Unha creación brillante que, queirámolo ou non, trasacorda aquela moi desafortunada decisión de Carlos Mouriño que en 2016 eliminou a palabra Vigo do logotipo do club e dos descritores das redes sociais da Sociedade Anónima Deportiva. Criterio ao que non foron alleas as desavinzas do presidente coa alcaldía, que por desventura continuaron coa reforma de Balaídos e a apertura da bonita grada de Marcador, construída só cos fondos do Concello e a Deputación, e continúan para vergonza do celtismo e da cidadanía viguesa coa falta de entendemento de club e concello na celebración do Centenario.

O escudo de Tangana amosa que dende 1923 non se pode entender o Celta sen a presenza dunha oliveira (Vigo), árbore da paz que medra e abraza, símbolo de amor, lealdade e continuidade da propia cidade dende hai case douscentos anos. En definitiva, non hai Celta posible sen un Vigo capaz de imprimir o seu dinamismo e emprendemento industrial, tamén a súa resiliencia comunitaria, ao carácter do seu primeiro club deportivo. Como non se pode explicar a cidade de Vigo desde 1923, concibida como cifra de todas as galicias posibles, abella da ribeira e cidade guindastre, sen a cohesión entre xeracións, sen o relato de continuidade familiar, sen a representatividade de ansias colectivas, sen a unión e o afán, que foi proporcionando o Celta, un club de fútbol creado expresamente para representar a Galicia nas competicións estatais.

Incerto e optimista da vontade («sempre andan dicindo para o ano que ven»), o devir do Celta continúa sendo parte da conversa cotiá de varias xeracións viguesas, residentes ou non na propia cidade, que debaten sobre fichaxes, adestradores, vitorias ou decepcións nas páxinas do Faro ou sobre as cada vez máis numerosas opinións publicadas nas redes sociais do celtismo. Como non se pode esquecer que o carácter metropolitano da cidade de Vigo, capital das terras de Turonio, presente dende 1914 na súa xeografía tranviaria estendida do Calvario a Bouzas, da Calzada á estrada de Camposancos, facilitou a fundación do Celta e forma tamén parte da súa cerna, sendo seguido nos concellos das Rías Baixas, dende o Morrazo ao Val Miñor, dende a Louriña ao Condado e Baixo Miño, dende Pontevedra a Arousa, onde continúa tendo un dos berces da súa inesgotable canteira.

No medio da lea

/en , , , , , /por

Desaparecido o efecto Carvalhal, que funcionou de marabilla durante seis semanas nas que obtivo 17 dos 39 puntos actuais, diante dun Valencia de Baraja moi necesitado, o Celta recuperou onte o triste estado inane do resto desta primeira tempada do centenario. Outro partido caótico, iniciado de forma lamentable, como xa sucedera co Vilarreal e co Xetafe, no que os celestes co taboleiro en contra desde moi cedo non foron capaces de xogar a nada fronte a un rival que se xogaba todo. Un espectáculo desacougante para unha bancada cada vez máis inevitablemente desconectada das baixas vibracións positivas emitidas polo equipo como afastada da cada vez máis explícita estratexia especulativa desenvolvida pola dirección deportiva de Luis Campos e pola propiedade do club. Unha situación hoxe xa grave, que pode chegar a ser dramática, se non puntúa nos dous partidos da vindeira semana fronte a Athletic e Girona, que obriga a asumir, tanto ao adestrador como aos responsables do club, que o Celta está no medio da lea do descenso e que os pilotos vermellos de perigo están accesos de forma ininterrompida.

O que vivimos en Balaídos 14.527 persoas, unha das mellores entradas da tempada, foi para os celtistas máis que preocupante. Hoxe por hoxe o Celta semella un equipo que non é capaz de gañar a ninguén. Desfeito fisicamente, tras o parón de seleccións perdeu aquela exitosa e ilusionante flexibilidade táctica que imprimía o profesor Carlos Carvalhal dende a banda. O que vimos onte, outra xornada máis, foi o estado alarmante de moi baixa forma das dúas figuras da casa, Aspas e Gabri, probablemente no nivel máis fraco das súas carreiras, tan insuficiente como o da gran maioría das fichaxes foráneas, desvalorizadas e alleas ao que expresa a camiseta celeste. Apenas outra evidencia do fracaso rotundo da estratexia de Campos e Mouriño de transformar ao Celta nunha franquía, un equipo ponte onde ninguén aspira a botar raíces, nin sequera as mellores promesas da canteira, como ben saben Denís Suárez ou Gabri Veiga ou Miguel Rodríguez. Un camiño case cego para o futuro da maioría delas, como vimos onte no once inicial, no que o adestrador preferiu apostar por xogadores fóra de posición fóra de forma a promesas do filial comprometidas.

Unha aposta que onte lle saíu furada ao bracarense, cando Franco Cervi, reconvertido a toda presa en lateral esquerdo, erra aos sete minutos de forma basta, condicionando o devir de todo o partido. Como saíu furada a súa preferencia por colocar no eixo da defensa a Renato Tapia, cando puido dar entrada a Carlos Domínguez, un central nato e formado, descolocando en máis dunha ocasión a Unai Núñez, como no lamentable erro que no minuto 87 permitiu o remate de Alberto Mari, por certo, unha promesa che pola que apostou Baraja, que valeu tres puntos que son ouro para o seu equipo. Fracaso da aliñación celeste, á que tampouco foi allea a pésima planificación deportiva dun cadro que apostou por tres laterais dereitos e só un esquerdo, sen contar coa posibilidade da súa ausencia por lesión ou sanción, como sucedeu onte con Galán.

O relato do partido foi semellante ao de fracasos anteriores: gol temperán por erro de concentración, dificultades para facer fronte ao bloque baixo do visitante e imprecisións continuas na saída do balón. Só a velocidade e a facilidade para o caneo de Carles Pérez romperon o debuxo previsible celeste, a pesar de que contase con escasa complicidade de asociación de Gabri, Aspas e Luca de la Torre, o que obrigou ao extremo catalán a ensaiar o xute en varias finalizacións, certo é con máis intención que perigo. Con todo, tras o intervalo, cando o Valencia, nos seus mellores minutos, tivo tres oportunidades claras, o inesperado gol de Seferovic de excelente cabezada a saque de recanto de Beltrán, abriu para o Celta unha xanela. Durante uns minutos, co taboleiro igualado e Aspas no banco por dor nas costas, o Celta foi polo partido. Mesmo o sempre irregular Óscar Rodríguez lanzou ao pao un saque de falta. Mais foi un espellismo, os de Carvalhal nin sequera foron capaces de defender un empate, tamén valioso, e faltando apenas tres minutos permitiron que os laranxas anotasen o segundo. E así quedou o Celta no medio dunha perigosa lea da que nunca se pode asegurar de como se sae. A verdade é que os celtistas sabemos que o noso equipo fainos gozar tanto do mel como sufrir da fel. Así quedamos onte.

Publicado en Faro de Vigo 15/05/2023

Toca remar

/en , , , , , , , /por

Comezou o Celta fronte ao Athletic Club en postos de descenso e rematou o partido décimo sexto, formando parte desa decena de equipos que cunha diferenza de apenas dúas vitorias loitarán pola permanencia que semella, tal como vai de baixiña a puntuación do pechacancelas, vai estar por riba dos corenta puntos. Unha primeira volta mediocre dunha das tempadas do centenario celeste na que a bancada do Fragoso asumiu con paciencia a caprichosa planificación deportiva da propiedade que deixou na bancada a Denís Suárez, o director de xogo da pasada liga, sen ser substituído por outro medio do seu nivel, ao tempo que recrutou media ducia de promesas e un par de veteranos que, con algunha excepción, aínda non callaron cando vai mediado o campionato. Un conformismo dos responsables do club, moi perigoso nunha liga igualadísima como a actual, que a dous días do peche nin sequera aproveitou a posibilidade do mercado de inverno sequera coa intención de ilusionar a un celtismo tan incansable como xeneroso na súa dedicación.

Como tampouco, até o partido de onte, a incorporación ao banco do doutor Carlos Carvalhal provocara unha clara reorientación da tendencia dos fracos resultados do equipo, a pesar de tratarse dun adestrador estudoso que polas súas características, a súa querenza polo bo xogo, pola flexibilidade e organización táctica e a súa aposta polos novos valores, como mesmo pola súa afinidade cultural e afectiva, mamada na súa Braga natal, podería construír no Celta un proxecto de longo alento. Un Carvalhal que na tarde de onte, coñecedor da transcendencia do encontro, arriscou moito de saída, cun novo debuxo que fixera saltar a asfixiante presión alta dos xogadores de Ernesto Valverde. E para iso non dubidou en deixar no vestiario a Mallo, Beltrán, Cervi e Larsen, habituais no once inicial celeste, debuxando un rombo inédito no medio do campo, con Tapia, Óscar, Gabri Veiga e Luca de la Torre, deixando unhas bandas longas para que corresen Carles Pérez e Javi Galán na procura dun solitario Iago. Un plan de partido que deu resultado no primeiro minuto de xogo, nunha explosiva carreira do extremo catalá finalizada cun xute cruzado que superou ao porteiro. Un golazo de fermosa factura, anulado a instancias do VAR, que amosou que o Celta onte pretendía tirar de orgullo e moita velocidade para saír canto antes da súa delicada situación.

Secasí, foi un espellismo, xa que os leóns foron tecendo a súa rede que colocaban practicamente á altura da área galega, impedindo que o Celta se estirase e fose capaz de sacar o balón do seu propio terreo. Con todo, Carles e Luca de la Torre realizaron un par de carreiras xeitosas até a liña de fondo, sen consecuencias entre os tres paos, nunha primeira parte que resultou intranscendente para ambos os dous equipos. Por ventura, Carvalhal non se conformou coa igualada e coa continuación deixou no vestiario a Tapia e Óscar, onte (como ao longo de todo o campionato) moi pouco afortunados. A entrada de Beltrán contribuíu a coser ao equipo e a de Larsen a abrir fendas entre os centrais vascos para que Iago puidese coarse e tecer paredes co dianteiro noruegués. O Celta foise estirando e enredando  coa súa tea ao Athletic até que no minuto 70 un servizo excelente de Luca, que Larsen moi fino deixou pasar agachándose, chegou a Iago que soubo gañarlle a posición aos centrais e conseguiu bater a Simón. Outra peza de ourivería do Merlín de Moaña, a novena no que vai de campionato, que resultou por ventura decisiva, como xa o fora nas vitorias anteriores celestes.

Con vinte e cinco minutos por diante, o Celta tirou de afouteza e soubo defender con orde e serenidade o resultado, mesmo sen renunciar a volver a collerlle as costas aos bilbaínos. Un exercicio defensivo óptimo, deixando a porta a cero, moi esperanzador para facer fronte a unha emocionante segunda volta do campionato na que aínda hai moito que roer entre unha decena de equipos. A este Celta orgulloso de Carvalhal, que agardamos sexa reforzado cun dianteiro, tócalle remar e remar.

* Publicado en Faro de Vigo 30/01/2023

Ás portas do centenario

/en , , , , , , /por

Rematada a tempada dedico o artigo da semana en Faro de Vigo á encrucillada que enfronta o RC Celta SAD:

Finalizada a décima tempada consecutiva en Primeira cunha posición discreta na metade da táboa mais con alicerces sólidos na categoría dos mellores, ás portas da celebración do seu centenario (2023), o proxecto do Real Club Celta SAD non acaba de conectar coa súa masa social que, tras a pandemia, semella moi remisa a acudir ao estadio e en boa medida insatisfeita coas decisións de Carlos Mouriño, o seu dono e principal voceiro.

Unha desconexión co contorno celeste aparentemente incomprensible se temos en conta que tras dezaseis anos en mans de Ges, o grupo empresarial da familia de Mouriño, o Celta acredita contas saneadas e nas dúas derradeiras tempadas se mantivo sen abafos, probablemente grazas aos goles e liderado de Aspas, o mellor xogador da historia da canteira viguesa. Sen esquecer que nese período puxo en marcha o proxecto formativo de canteira, unha das punteiras do fútbol profesional, dotouse dunha sede no corazón da cidade e iniciou unha cidade deportiva de seu. Logros considerables, mais que non ocultan unha xestión carente de empatía tanto co seu propio cadro de profesionais, coa comunidade celtista como co Concello de Vigo.

U-las razóns desta desconexión paradoxal? U-las claves para recuperar o entusiasmo nas dúas vindeiras tempadas, no ano do centenario? O debate arredor destes interrogantes continúa aberto e moi acendido nas redes, situando en todo caso ao RC Celta SAD nunha encrucillada da que debe saír nos vindeiros meses.

O certo é que para normalizar a relación co Concello de Vigo moi pouco axudan as periódicas ameazas de Mouriño de abandonar Balaídos que, sen dúbida, forman parte da súa estratexia de confrontación persoal con Abel Caballero, primeiro responsable da corporación que, contando só coa axuda de Deputación de Pontevedra, leva varios exercicios reconstruíndo a anacos con gran esforzo financeiro e discutible resultado o vello estadio. A cidade sabe que o Celta non ten outra alternativa que continuar en Balaídos, o que inevitablemente obrigará a Mouriño a negociar co propietario desta instalación pública as condicións para os seus usos, deportivos e de lecer, procurando a maior comodidade e seguridade para abonadas e espectadoras. Como acontece coa finalización da cidade deportiva Afouteza de Mos que, por moito que se procure o amparo da Xunta de Galicia, só será posible contando tamén co acordo da propietaria dos terreos, a Comunidade de Montes de Tameiga.

Mais esta encrucillada non só é política, ten tamén un forte carácter comunitario e afecta á relación do club con todas as súas persoas abonadas, tamén os seus primeiros clientes, sometidas as máis diversas incomodidades, barreiras e desprezos dunha empresa case sempre insensible as súas demandas. Ausencia de agarimo acuñada na errática política de comunicación e redes, esencial para manter a cohesión e o entusiasmo de toda a comunidade celeste, que nalgunhas ocasións resultou allea á identidade e á historia do propio club, nacido para representar o fútbol galego en todo o mundo. Como a estas alturas está fóra de lugar a renitencia a contar cun cadro feminino, como o resto dos clubs de primeira, un empoderamento deportivo que por ventura sabemos imparable.

Xaora, está encrucillada do club celeste tamén afecta ao propio proxecto deportivo que non acaba de contaxiar o entusiasmo previsto. A xestión autoritaria do cadro de xogadores, cuxa peores expresións son a vergonzosa expulsión presidencial de Denís, o director de xogo na lameira, cen por cen celeste, máis tamén as barreiras case insuperables de acceso dos canteiráns da Madroa ao primeiro equipo ou a incomunicación entre o actual adestrador e os dos cadros filiais explican a perplexidade dunha afección que ve como non arrinca o proxecto do que debera ser a primeira canteira cen por cen galega.

Sei que moitas destas eivas da xestión RC Celta SAD son as propias do maldito fútbol moderno que transformou este xogo de pelota nun negocio multimillonario da industria do lecer audiovisual que conta co maior número de seguidores do planeta. Sei que o Celta non é alleo a esta dinámica e ás presións do mercado audiovisual e publicitario que comporta, mais iso non debería impedir que ás portas do seu centenario, máis alá da intención de vender máis camisetas, intentase recuperar a confianza da súa amplísima comunidade, dende as persoas abonadas, as peñas organizadas, as seareiras e simpatizantes viguesas e galegas até a diáspora celeste presente nos cinco continentes. Como o centenario obriga a que nas dúas vindeiras tempadas o club, sempre consciente da súa humildade e das súas posibilidades, intente acadar un logro colectivo, un obxectivo que volvese a facer soñar a un celtismo que nunca vai deixar só ao seu equipo. Pagaría moito a pena intentalo.

Celta galego

/en , , , , , , , , , , , /por

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo a reivindicar a galeguidade do Celta de Vigo:

Ás portas do centenario da fundación do Celta de Vigo (1923) como fusión do Real Sporting Vigo e o Fortuna, non é doado comprender a facilidade coa que a sociedade propiedade de Carlos Mouriño entra en confrontación co seu propio cadro de xogadores, coas súas persoas abonadas e seareiras e a lingua que a todos nos identifica, como sucedeu estes días tras a desafortunada apertura dun perfil en galego en Twitter (@RCCeltaGL), subsidiario do oficial (@RCCelta), creado hai unha década e que conta hoxe con case medio millón de seguidores, no que se viña utilizando de forma habitual e non exclusiva o galego como lingua de vehicular e de referencia sen problema ningún.

Unha decisión na que chovía sobre mollado, tras o desleixo no emprego do galego nos últimos meses no perfil oficial, que coincidiu coa mudanza dos responsables da política de comunicación da SAD, que semella foi parcialmente emendada esta fin de semana, tras a enchente de apupos e críticas do celtismo, cando o galego regresou timidamente á conta oficial con algúns chíos, aínda que en porcentaxe moi inferior ao castelán, lingua utilizada en exclusividade no seguimento do partido co Raio Vallecano.

Polémica sobre uso do galego nas redes sociais que probablemente aos actuais responsables do club poida parecerlles fútil, froito da presión dos sectores galeguistas da bancada do estadio do Fragoso. Porén, o compromiso coa identidade cultural galega e co emprego da lingua nosa forma parte esencial do que foi o Celta durante un século, do que é o Celta na actualidade como primeiro cadro galego e do que agardemos será o Celta dos nosos netos ao remate do século XXI. Abonda con consultar as páxinas da historia celeste do mestre Fernando Gallego ou a biografía de Handicap, Manuel de Castro González, o xornalista deportivo de «Faro de Vigo» (de 1909 a 1944), que ideou a fusión de Vigo e Fortuna para crear o Celta, para entender un compromiso acuñado na escolla do seu nome, equipamento e escudo.

Nome, Celta, escollido entre unha relación de referentes galegos, como Breogán, Galicia ou Atlántico, sometidos a un concurso que Faro de Vigo montou ao efecto. Equipamento no que os fundadores quixeron de forma afouta que o Celta como representante de Galicia levase as cores da bandeira galega, azul celeste e branco, consolidando así o emblema que promovía a xeración Nos e que a ditadura de Primo de Rivera prohibiría. Sen esquecer que no peito dos xogadores celestes latexa o escudo no que aparece estampada a Cruz de Santiago, outra das nosas insignias.

Utilización do galego no fútbol da que foi pioneiro tamén Handicap, a figura, que xa no número 11 da revista «Nós» (26 de xuño de 1922), publica unha crónica en galego da final do campionato de «football» que no vigués campo de Coia diante de «dez mil almas» xogaron o F.C. Barcelona e o Real Unión de Irún. Arbitrado por un xuíz francés, M. Balway, chegado horas antes da capital de Francia, Handicap cualifica o partido «dunha beleza futbolística esceucional».

Notas deportivas neste «Boletín Mensual da Cultura Galega» que continuaría durante varios números do ano 1922 o ourensán José González Viso, amigo de Florentino López Cuevillas, baixo a sinatura de Goal, nas que anuncia «a reorganización en debida forma do Vigo e mais do Fortuna» para enfrontarse como selección galega á catalá «no marco da competición interrexional», a Copa do Rei, na que participaban os vencedores dos campionatos rexionais. Comentario de Goal que anuncia o carácter do Celta dende a súa fundación como autentico representante do fútbol galego nas competicións españolas.

Nos últimos cincuenta anos o Celta tivo outros momentos gloriosos de apoio á lingua e ao país. En 1971 doou 35.000 pesetas, unha por espectador dun Celta-Madrid, ao Patronato Rosalía de Castro, como lembrou estes días o xornalista Alfonso Pato. Inesquecible foi tamén a tarde do 4 de decembro de 1977 na que os xogadores celestes saltaron á lameira de Balaídos erguendo unha gran bandeira galega, mentres soaba o himno galego, compartindo naquel día histórico o esforzo das 300.000 persoas que pola mañá desfilaran polas rúas viguesas reclamando dignidade para Galicia, na maior manifestación da nosa historia.

Ás portas da celebración do centenario (setembro de 2023), os responsables do Real Club Celta SAD non poden esquecer estes alicerces de galeguidade sobre os que se fundou o club nin sobre os que se desenvolveu ao longo dun século a gramática do fútbol celeste. Este é o momento de facer memoria dunha emoción compartida por varias xeracións de celtistas, viguesas, galegas e espalladas hoxe polos cinco continentes. Recuperar a presenza vehicular do galego no perfil oficial de Twitter non é antollo ningún de galeguistas, é apenas manter a fidelidade co espírito dos fundadores.

Campo do Fragoso CCXXIV

/en , , , , , , /por

DECEPCIONANTE TEMPADA

O pasado sábado o Celta rematou a súa triste andaina cun empate decepcionante ante un moi digno Raio Vallecano xa descendido. Un partido horrendo dos nosos, na primeira parte case vergonzoso, como foron outros moitos desta tempada, a peor das oito últimas en primeira, na que se conseguiu evitar o descenso in extremisgrazas ao apoio responsable e teimoso da afección celtista e os seus recibimentos espectaculares e desprazamentos heroicos, ao talento e a afouteza de Iago Aspas e aos resultados decisivos (é de xustiza tamén recoñecelo) do Levante e do Deportivo Alavés fronte ao Girona do bo de Eusebio, o noso rival directo.

Un partido e toda unha tempada decepcionantes para o celtismo na que apenas brillou (e como!) Iago Aspas, convertido no mellor xogador celeste da historia, tanto polo seu palmarés como internacional e goleador (aí o seu terceiro Zarra consecutivo, mesmo perdendo por lesión un terzo da competición), pero tamén polo seu xogo de fantasía, pola súa actitude incansable, pola súa dignidade e o seu fair play como futbolista profesional, tanto na lameira como no ximnasio ou na praia durante os meses da súa recuperación, e sobre todo por ese corazón celeste capaz de liderar e facer moito mellores aos seus compañeiros.

Foi o do Raio un partido no que os de Fran Escriba saíron medrosos, non compareceron en xornada tan decisiva para a afección celeste até pasada bastante máis dunha hora de xogo, cando Medrán sen marca ningunha marcou dun dereitazo o segundo gol dos vallecanos. Un tanto que provocou un silencio mesto nas bancadas do vello Balaídos, tinguindo as facianas celestes da ollada da vergonza de quen sabía ao seu Celta salvado mais que non recoñecía en semellante actitude a alma do seu equipo. Por ventura, apareceu entón o noso Aspas que nunha arrincada de dignidade celtista nivelou en apenas dez minutos a táboa de marcas, aproveitando primeiro un penalti, que executou coa súa mestría característica, e despois marcou un segundo tanto cun taconazo de fantasía sobre o pao longo, aproveitando un centro de Olaza, un dos pocuos celestes que mereceron o aprobado.

Remataba así, coa tristeza instalada na respiración dunha bancada consciente do pobre nivel de xogo e avergonzada pola actitude anémica do seu equipo, unha liga na que fracasou de raíz o “proxecto europeo” vendido polo presidente Carlos Mouriño e polos máximos xestores deportivos do clube, o director xeral Antonio Chaves e o director deportivo Felipe Miñambres, responsables das fichaxes de adestradores e xogadores, que nalgúns casos se demostraron auténticas ocorrencias (Mohamed, Cardoso, Mor, Jensen, Hjulsager…) como na xestión do vestiario (Radoja, Sisto, Roncaglia, Borja Iglesias…). Un proxecto fracasado baseado na pretensión de formar en Balaídos fichaxes ou cesións de promesas internacionais low cost que, probablemente, coa excepción de Maxi Gómez, produciu máis desarraigo e desimplicación no vestiario ca entradas millonarias para o propietario do club.

Tras semellante fracaso, que ten todas as trazas de constituír a fin dunha etapa, non vai ser doado colocar o contador a cero, como solicitou con autoridade o propio Iago Aspas, ao remate do encontro co Raio. O Celta actual, se non queremos recuncar no esperpento sofrido estes últimos meses, reclama unha auténtica revolución do seu proxecto deportivo que pasa probablemente pola mudanza da súa dirección deportiva e pola apertura dunha nova etapa liderada de forma indiscutible por Iago Aspas e protagonizada polos canteiráns comprometidos con el e, mágoa, por moi poucos máis dos xogadores actuais, que asumen a identidade celeste como unha idea de bo xogo e compromiso incansable cunha camiseta.

Carlos Mouriño, propietario do clube e presidente dende hai trece anos, máis alá do seu particular interese en contar con espazos comerciais e competir en protagonismo coa alcaldía da cidade, debe decidir estes días como e quen debe levar deportivamente o Celta do centenario (2023). Agardemos que abra unha nova etapa acuñada cos valores celestes que co seu respectuoso silencio reclamou o sábado a maioría dunha bancada decepcionada por semellante tempada.

Campo do Fragoso CCXIX

/en , , , , , /por

O CELTA NA UCI

O peor do que sucedeu onte en Balaídos non foi a derrota sen paliativos do Celta fronte a un Levante mellor nin sequera o avultado da táboa de marcas, 1-4. O peor foi que a bancada quedou frustrada contemplando un Celta desquiciado, desorientado, impotente, conformista presentando a súa firme candidatura ao descenso de categoría. E onte non apareceron os fantasmas do VAR nin arbitraxes severas (co noso Celta sempre o foron) nin se pode xustificar a derrota polas ausencias de Maxi e Aspas, os dianteiros sobre os que Felipe Miñambres deseñou esta tempada o proxecto, os seus moi numerosos descartes e as súas polémicas fichaxes. A bancada tomou conciencia onte que o Celta padece unha doenza severa que pode levalo a Segunda. O que son palabras maiores para o futuro do propio clube, cando vive unha das etapas de maior distanciamento entre a propiedade e a afección.

Unha doenza agravada esta semana por dúas crises que danaron máis esta precaria saúde. A primeira cando o xoves o PP volveu monopolizar a sede do clube de Príncipe para lanzar a candidatura do seu presidente, superando así a liña do pluralismo político do clube fundado en 1923 por Manuel de Castro Handicap e outros galeguistas, unha fronteira que o propietario da SAD ten obriga moral de respectar, por moi respectables que sexan as súas afinidades políticas, tanto como as de milleiros de celtistas. A segunda, esta derrota tan contundente contra un rival directo na loita pola permanencia, que supuxo a perda real de sete puntos, o que deixa aos de Cardoso en caída libre e á bancada do Fragoso angustiada.

Confeso que antes de comezar a matinal non animaba ao optimismo a enésima ocorrencia do adestrador de Trofa na confección do once inicial. Colocar a Brais Méndez como referencia en punta e confiar a Jozabed e a Fran Beltrán o liderado do xogo foron decisións arriscadas que apenas tardaron vinte minutos en demostrarse moi desafortunadas. O tempo que tardaron os visitantes en que Rochina gañara unha desputa aos nosos mediocampistas no tres cuartos celestes e cun pase longo pillase as costas dos centrais, entre os que apareceu o veterano Morales para bater a Rubén a pracer. Un tipo de xogada que se repetiría ao longo do partido grazas á intensidade e ás axudas dos valencianos capaces de gañar practicamente todos os duelos aos galegos, para os que a lameira se fixo moito máis grande que os seus azos.

Ben é certo que antes de que marcasen, Boufal xutou con intención sobre o porteiro, tras un dos seus fermosos caneos, capaces aínda de provocar o sorriso da bancada. Perigo que se repetiría vinte minutos despois, cando o marroquino enviou a Mallo un balón gañador que o de Marín rematou (o mellor que puido) sobre o porteiro nas proximidades da área pequena. Unha xogada onde puido estar o empate, mais que demostraba a carencia total de referencia atacante dos nosos.

Dúas xogadas que resumen todas as ocasións celestes, moi superados polos levantinistas que despois dun paradón de Rubén aumentaron, antes do descanso, a diferenza grazas a unha cabezada de Coke ao segundo pao, que rematou sen oposición ningunha un saque de recanto. Un partido liquidado ao comezo da reanudación, cando foi expulsado Boudebouz, tras un entradón só atribuíble á falta de concentración do debutante. Como sucedera en Xetafe, en inferioridade numérica o Celta foi máis vulnerable, ao que pouco axudaron os trocos de Cardoso, superado polas contrariedades.

Coa bancada en estado de shock, cando algúns afeccionados apuparon ao presidente ou aproveitaron para ir xantar, a ferida agravouse co terceiro do Levante, outra collida de costas da liña de tres centrais e coa vergonzosa desputa entre Brais e Boufal, con 0-3 e faltando apenas dous minutos para a conclusión, para dirimir quen tiraba un penalti (dubidoso), que sería transformado polo internacional de Mos. No entanto, o Levante aínda tería tempo de redondear o resultado con outro caroliño que deixaba ao Celta xa na UCI.

Non quero ser agoreiro, pero o Celta vai telo difícil para evitar o descenso. Nin sequera co regreso de Aspas ou coa mudanza de adestrador vai ser doado remediar a doenza que padece. Convén lembrar a frase de Alfredo Di Stéfano, «ningún xogador é tan bo como todos xuntos». Como convén non esquecer que a doenza do Celta, desde a marcha de Eduardo Berizzo, ten moito que ver, roubándolle a frase ao seu mestre Eduardo Bielsa, «coa perda de identidade do proxecto, dos argumentos que o sosteñen, do desenvolvemento da idea». Carlos Mouriño sabe que nos soños comezan as responsabilidades. O Celta é un soño case centenario de milleiros e milleiros de celtistas.

Fotos: Grobas /Faro de Vigo