Listado de la etiqueta: borja_oubiña

Campo do Fragoso CCXVIII

TEMPOS DIFÍCILES

Tras catro derrotas consecutivas e apenas un punto de quince posibles, o Celta de Miguel Cardoso esvara no abismo do descenso. A súa impotencia anímica e escasas alternativas de xogo diante dun Valencia moi necesitado agoira unha segunda volta dramática. Tras seis tempadas nas que o club de Carlos Mouriño semellaba atopar estabilidade nas posicións medias da táboa de Primeira, mesmo aspirando a participar nas competicións europeas, a noite do pasado sábado volveron ao Campo do Fragoso os fantasmas do último descenso (2006/2007).

Un proceso de descomposición deportiva que lembramos comezou a manifestarse tamén cunha xeira de derrotas consecutivas no comezo do inverno polas que o daquela flamante propietario recibiu no palco os primeiros apupos. Recordamos como aquel Celta do valente Fernando Vázquez, liderado por Borja Oubiña e Gustavo López, foi quedando sen fol anímico e sen recursos de xogo, azos que tampouco puido achegar o simpático Hristo Stoichkov, recibido en Balaídos cando faltaban apenas dez partidos coma un heroe, mais que só puido acompañar ao Celta na súa peregrinaxe cara Segunda, un inferno onde loitaría despois (non o esquezamos) durante cinco tempadas.

E como sucedera hai unha década, na que o guión previsto para a tempada mudou radicalmente co comezo da segunda volta, este Celta de Cardoso parece estar pouco preparado para padecer os rigores anímicos da loita tremenda que supón evitar o descenso, onde cada partido debe afrontarse a cara de can, como unha auténtica final. Dificultade superior nesta ocasión, onde a igualdade na táboa de marcas, na que as diferenzas entre as posicións europeas e de descenso son de apenas tres vitorias, sitúa a salvación por riba dos corenta puntos. E aí, a partir de agora, en acadar eses corenta e poucos puntos está o obxectivo dun Celta obrigado a modificar decontado e con a maior determinación a súa folla de rota.

Mudanzas urxentes que pasan pola incorporación de reforzos en posicións claves e pola recuperación do estado de ánimo e do compromiso dun vestiario, no que os ventos non foron de todo propicios. Tarefas que obrigan a actuar con afouteza tanto á propiedade do club, á dirección deportiva, ao cadro técnico como ao núcleo duro do cadro de xogadores (por utilizar un eufemismo) para liderar a remontada, sen esquecer o apoio nestes tempos difíciles dos seareiros celestes, dispostos outra vez máis a termar dun soño celeste inacabable.

Xaora, non está todo perdido. O sábado á noite o Celta notou moito as baixas de Aspas, Costas e Okay, tres pezas esenciais no esquema do adestrador de Trofa, cuxa reincorporación nas vindeiras semanas pode contribuír a conectar máis voltaxe ás tres liñas dun equipo que durante a primeira parte diante do Valencia xa foi máis ordenado e soubo protexer mellor as súas costas que nas debacles recentes co Athletic e co Raio. Mais non abondará co regreso de Iago, que con certeza achegará na lameira o liderado que o sábado tanto botamos en falta, orientando o xogo de Brais, Boufal e Maxi Gómez, que semellan algo perdidiños sen a luz da estrela de Moaña.

Sen embargo, o Celta precisa de maior rigor táctico na xestión dos tempos de partido, sexa mediante os trocos ou de variantes ocasionais, algo que tanto Mohamed como (polo momento) Cardoso non souberon proporcionar, quizais polo coñecemento escaso da competición española. Como cómpre reforzar nesta xaneira o cadro de xogadores cun par de valores contrastados, xa que a política de formación de «promesas» internacionais para ser traspasadas por millonadas (eis o caso lamentable de Emre Mor, unha das fichaxes máis caras da historia do club, ou de Jensen, outra figura aínda inédita), pode ser atractiva para o propietario, pero nefasta a medio e longo prazo para o futuro do equipo.

No entanto, hai tempo suficiente para reorientar esta deriva negativa. O magnífico estado de forma de Rubén Blanco, auténtico heroe diante do Valencia, capaz de evitar unha goleira de escandalo, convida ao optimismo. Como tamén a madurez deportiva do núcleo de canteiráns, que conforman case a metade das aliñacións, aseguran o compromiso até o derradeiro minuto coa causa celeste. Hoxe aínda é posible abordar estes tempos díficiles e evitar o descenso, pero para iso cómpre que todas as instancias do club e do celtismo actúen en man común. Agardemos conseguilo.

Campo de Fragoso CLXIV

quedo-corazonTEMPADA GRANDE

A grande remontada diante do Espanyol foi unha síntese da tempada grande, moi grande do Celta de Berizzo, que con 51 puntos finaliza oitavo, mellorando a posición e puntuación da pasada de Luis Enrique, demostrando que continúa sendo o cabezaleiro indiscutible do fútbol e canteiras galegas. Coma sucedeu ao longo dos pasados nove meses, ao longo do partido cos cataláns, os celestes tiveron momentos de xogo combinativo extraordinario, mais tamén soportaron outros difíciles, fose pola rápida expulsión do porteiro e a lesión dun dos seus atacantes, penalidades superadas na segunda parte con intelixencia táctica e afouteza épica.

Foi tamén a tarde das despedidas de Borja Oubiña e Michael Krohn-Dehli, os dous mediocampistas de luva de seda da última década. A do canteirán resultou un chisco descafeinada, mesmo decepcionante, un acto na lameira mal concibido, que comezou cando faltaban moitos peñistas por entraren aínda no estadio; apenas cinco minutos sen relato nin orixinalidade que non fixeron xustiza aos méritos deportivos e humanos acumulados polo noso capitán de ollada melancólica, tamén o xogador celeste máis valioso do que vai de século. Pola contra, a do dinamarqués resultou moi emocionante, intensa, cando Berizzo o mudou co partido case resolto, xusto despois que estragase unha oportunidade de ouro. A bancada de Balaídos non esquecerá a estes dous xogadores de xenerosidade desbordada, engrenaxes silenciosos que permiten a harmonía do xogo colectivo.

O Celta comezou o partido un pouco frío. Augusto e Krohn tardaron case dez minutos en facerse co control do balón, que voaba toliño dun campo a outro. Co xogo xa acougado nas nosas biqueiras, cando non pasara o primeiro cuarto de hora, os celestes crearon tres grandes ocasións, protagonizadas pola mobilidade de Orellana na media punta e a verticalidade de Santi Mina, que foron dinamitadas por Casilla, un porteiro xigante que imitaba inexpugnable. Porén, o que semellaba sería outra gran exhibición de fútbol de salón estragouse aos vinte minutos, cando un erro garrafal de Cabral e logo outro de Fontás obrigaron a Sergio Álvarez a cometer penalti sobre o arteiro Sergio García, un dianteiro que semella coñecer moi ben as costas do noso Andreu. A inevitable expulsión do gato de Catoira deixou ao equipo en inferioridade, un gol en contra na táboa de marcas e setenta minutos para intentar a remontada.

Nese transo difícil apareceu a afouteza dos nosos, que co partido moi revirado non se viñeron abaixo. Augusto xutou dende a frontal e volveu aparecer o xigante perico para enviar fóra. Despois foi Krohn quen fixo o pase da morte sobre a área pequena e máis tarde Nolito non solucionou con xenerosidade unha contra con Santi e Fabián. Porén, a igualada chegou no minuto 37, cando Krohn filtrou sobre Orellana que xutou duro sobre Casilla, cuxo rexeite foi aproveitado de cabeza por Hugo Mallo, que dedicou o gol a Oubiña. Tras a reanudación, o Celta volveu saír fóra de punto, o que facilitou que apenas transcorridos dous minutos Stuani volvese adiantar aos cataláns cun fermoso chapeu sobre Rubén Blanco, que debutaba de forma imprevista. Xaora, o Celta tirou dos seus fondos de reserva e acometeu a proeza de disputar a oitava posición a cara de can. Un esforzo admirable. Nolito sacou unha falta coa precisión dun cirurxián para que Cabral cabezase e o balón entrase polo pao dereito. Mais os de Berizzo non se conformaron coa igualada e despois de vivir o pavor dun longueirazo dos pericos, Orellana e Nolito fabricaron un contragolpe de lenda con só tres toques, onde a pelota voou de banda a banda, para que o andaluz rematase ao pao dereito, na xogada que a el máis lle presta.

Foi un partido tremendo, emocionante, coma toda esta gran tempada, onde o Celta desenvolveu un fútbol de alta escola, non exenta das dificultades e sufrimentos dun equipo humilde e de canteira. Parabéns a Eduardo Berizzo e ao seu cadro de xogadores por un traballo honesto e tan ben feito como o desta tempada. Celta grande, moi grande.

Onte 1334: O retrato de Oubiña

borja oubi–a.cameselleLamentei que Borja Oubiña non recibise onte en Balaídos a gran homenaxe que merece como o xogador máis valioso do Celta neste século XX. Unha lenda do celtismo contemporáneo á altura de Manolo, Mostovoi ou Gudelj. Sei que a ollada melancólica do capitán, recollida no retrato que Guillermo Cameselle lle fixo cando apenas tiña dezasete anos, despois da súa primeira lesión de xeonllo, iluminouse onte un pouco durante os longos aplausos de gratitude do celtismo. O esforzo para superar contra vento e marea as dificultades, sobre todo despois da lesión de Anfield, o espírito de construtor de soños capaz de artellar o funcionamento do colectivo, a intensidade para perseguir as angueiras propias e alleas foron valores deste admirable deportista galego. As súas últimas declaracións, confesando que colgaba as botas «sen ser o xogador que pensaba ía ser», retratan esa melancolía esperanzada gravada por Cameselle cando comezaba a despuntar nas lameiras da Madroa. Poucas veces un retrato e unhas palabras representaron mellor a alma deste inesquecible e discreto futbolista celeste. Grazas capitán!

Campo do Fragoso CL

BESTA NEGRA

Non tivo fortuna o Celta fronte ao equipo do Cholo Simeone, o adestrador arxentino que gañou todos os catro partidos xogados polo seu Atlético de Madrid contra o primeiro equipo galego. A pesar dun excelente primeiro acto, no que conservou a intensidade e o aroma de xogo de calidade, que o levaron a ser un dos mellores equipos da liga dos meses de xaneiro e febreiro, o Celta derrubouse coma un castelo de naipes no segundo, noqueado en apenas tres minutos por dúas pegadas brutais de David Villa, un dianteiro nato que na lameira do Fragoso reapareceu coma ave fénix reivindicándose coma o goleiro pícaro, arteiro e práctico que sempre foi. Un castigo tan contundente coma previsible que devolve aos de Luis Enrique ás penalidades e emocións de liga tan difícil coma a que disputan os dez equipos que pretenden evitar o descenso.

Comezou o Celta máis centrado ca en partidos anteriores en Balaídos. Foi capaz de controlar a posesión da pelota diante dun equipo moi rudo e incómodo coma o Atlético, capaz de desesperar ao rival con interrupcións de xogo e faltas continuas. Baixo a batuta dun incansable Krohn-Dehli, o Celta abriu xogo polas bandas procurando unhas veces as superioridades pola dereita de Orellana, que non tivo o seu mellor día, ou pola esquerda de Nolito, que a pesar dos meses transcorridos non conseguiu aínda o seu punto ideal de forma. Oubiña, que regresaba ao equipo, foi o primeiro que aos sete minutos atopou porta enganchando un saque de recanto, unha excelente xogada táctica a balón parado. Sería despois Álex López quen cun pexegazo a ras da lameira culminase unha xogada na que procurou a diagonal de Curtois, o extraordinario gardarredes belga. O Celta quería, aínda que notaba a ausencia da fantasía de Rafinha na creación de superioridades. Con este panorama, o Atlético non se sentía cómodo e tardou vinte e cinco minutos en avisar do seu perigo cun globo enviado por Raúl García dende trinta metros, que pillou un chisco adiantado a Yoel, que pouco despois chapou un perigoso remate do internacional Koke. Igualouse así decontado o partido, con alternativas en ambas as dúas áreas, as de dous equipos ben traballados tacticamente nos que mandaban as defensas sobre os ataques. Mágoa que a piques de rematar a primeira parte, cando quedou só na área pequena Charles non fose capaz de superar a Curtois ou Jonny non fose capaz de marcar, tras outra excelente xogada táctica xerada cun saque de recanto.

Co incio do segundo acto, o Atleti saíu moito máis decidido, consciente que non podía perder a oportunidade de recuperar o liderado. Abondoulle con subir aos seus laterais para que abrisen xogo sobre David Villa, que apenas participara no xogo até entón. O Celta deu un paso atrás. O partido mudou coma un carpín á hora de xogo, cando o dianteiro asturiano aproveitou un erro nun pase de Jonny sobre Fontás. Erro tremendo que se repetiría dous minutos despois e que tamén aproveitaría Villa, un goleiro a quen non se lle poden dar tantas facilidades. Faltando vinte e cinco minutos o partido quedaba pechado cun Celta incapaz de arrepoñerse xa que aos seus motores Krohn-Dehli e Álex López acabaron coa súa gasolina. No entanto, cómpre recoñecer que os de Luis Enrique non tiraron nunca a toalla, a pesar de que desta volta foron claramente inferiores. Unha derrota previsible, pois, que non debería crear alarma. Quedan xornadas suficientes para obter eses dez puntos, apenas tres vitorias e un par de empates, que aseguren a continuidade na categoría. Temos confianza.

Campo do Fragoso CXLIX

RELEVO

Son oubiñista de corazón, admiro a Borja Oubiña pola calidade do seu xogo e polo incrible esforzo de vontade e disciplina que lle permitiu renacer como xogador de máximo nivel tras unha longuísima lesión. Porén, é inevitable recoñecer que ao longo dos últimos meses o noso gran capitán ofrece síntomas de que precisa relevo e descanso, canto menos na continuidade da titularidade, coma quedou sobradamente demostrado onte. Regresaba Oubiña ao cadro, tras dous partidos ausente, acompañando a Álex López na medula. Por desventura, a parella de medios galegos non tivo un bo comezo de partido, sobre todo o noso capitán, impreciso no pase, incapaz de parar a uns rivais encoraxados, mais sobre todo, ralentizando o ritmo de xogo, colocando unha ou dúas marchas por debaixo da que o equipo utilizou nas dúas últimas vitorias. E o Celta, con menos intensidade e dinamismo, xogando cun ollo aberto e outro a piques de pechar, resentiuse agasallando un fato de esperanzas, durante case unha hora de xogo, a un Xetafe moi necesitado de puntos. Unha mágoa!

En plena empanada celeste, cando non transcorreran vinte minutos, Lafita aproveitou un saque rápido de falta superando a un Yoel ao que sorprendeu adiantado. No gol do ex-deportivista rematou toda a produción atacante do equipo visitante que co marcador por diante colocou dúas nutridas liñas defensivas coma valado meduliano. Desorientado polo tanto, tardou o Celta un cuarto de hora en responder cun gran saque de falta de Orellana ao longueiro. Durante este período, os de Luis Enrique contaban coa pelota, Rafinha e Orellana conducían os ataques, mais non concretaban superioridades claras. A piques de rematar a primeira parte, foi Augusto Fernández o autor dunha excelente caneada que rematou cun xute ao pao esquerdo, e Orellana doutro pexegazo que o porteiro Moya chapou in extremis.

Tras a reanudación, unha das claves do partido foi a rápida expulsión do central Lisandro, o que deixou aos madrileños en notable inferioridade. Outra, a determinante, foi a entrada de Krohn-Dehli, relevando a Oubiña no manexo do temón do equipo. Do primeiro toque vertical do danés sobre Rafinha naceu no minuto 58 o extraordinario gol do brasilego, tras superar a todos os defensas que lle saíron ao paso e, gañada a frontal da área, xutou con precisión sobre o pao esquerdo. Un gol de auténtica figura, extraordinario, fermoso na execución tanto polo debuxo da diagonal do caneo coma pola potencia do disparo. Co marcador igualado e recuperada a velocidade que lle imprime Krohn ao xogo, o Celta aseñorou toda a segunda parte, con outro recital de posesión, de xogo e de vontade gañadora. Mereceu un segundo gol. Tívoo na biqueira de Álex, máis tarde na de Augusto que quedou só diante do porteiro e logo Orellana, tras unha asistencia xenial de Rafinha. O Xetafe resistiu semellante temporal coma mellor puido, tratando de romperlle o ritmo ao partido, ao que non foi  alleo o recital innecesario de cartóns amarelos do árbitro. Nolito, un xogador que aparece só nos minutos finais para intentar concentrar neses momentos decisivos todas as súas esencias, enviou un formidable pexegazo ao pao no desconto. O Celta merecía un segundo tanto, mais desta vez non houbo a fortuna que sobrou en Vila Real. A pesar da frouxa primeira hora, os trinta minutos finais amosaron que o Celta continúa na boa liña de xogo, conta cun cadro de referencia sólido, onde existen alternativas, coma demostrou o relevo asumido por Krohn para reorientar completamente a deriva do partido. Por riba, o empate permite que sexan xa cinco os partidos sen perder, outro pasiño máis para acadar o obxectivo dos corenta puntos que aseguren a permanencia

Campo do Fragoso CXLIV

FÚTBOL GRANDE

Despois da exhibición da Rosaleda, onde recuperou a fantasía do xogo da serpe e a autoestima, agardaba un mellor resultado para o Celta. A pesar de que derrochou empeño e intensidade, fronte ao Barcelona careceu desa imprescindible continuidade na concentración, unha actitude que deben acreditar os pequenos para ter algunha posibilidade de derrubar ao coloso. Unha mágoa!

Repetiu Luis Enrique a composición do cadro goleiro de Málaga, reforzando a defensa con Aurtenetxe e Cabral e dando entrada na media ao brasilego Rafinha, un xogador de alta escola, mais intermitente nas súas aparicións, que polo momento non está respondendo ás expectativas tan elevadas creadas pola súa traxectoria como promesa e mesmo pola súa orixe familiar. Desde o asubío inicial, o Celta atuou aos do Tata Martino, que coa súa política de rotacións deixou no banco a Xavi, Iniesta e Neymar, entre outras alfaias da súa coroa. Os celestes querían e nos minutos iniciais atascaron ao líder que apenas puido ofrecer un eslalon de Messi, apenas o limiar dunha noite moi activa do astro da Masía. O Celta sacaba a bóla ordenada, a maior parte das veces conducido por Cabral. O Celta prometía. Porén, nunha desas saídas aparentemente sinxelas, un erro de concentración do central arxentino foi aproveitado por Pedro que coa velocidade do lóstrego enfiou a diagonal de Yoel e, aos oito minutos, inaugurou a táboa de marcas. Nuns segundos estragáronse boa parte das posibilidades galegas.

A pesar da martelada e da ansia de Messi por reivindicar o seu protagonismo na lameira, devagariño o Celta recuperou a saída ordenada da pelota. Mediada a primeira parte, un magnífico Álex López conduciu o despregue celeste. Nolito primeiro, Rafinha despois, xutaron con veleno, mais atoparon o valado infranqueable de Valdés, un porteiro capaz de protexer coa súa mobilidade toda a área pequena. O Celta procuraba o empate. Á altura da media hora, produciuse a xogada decisiva do partido. O árbitro anulou un gol a Nolito sinalando unha falta ao porteiro, que dende a bancada ollamos como un claro penalti a céltico Charles. Rabia. Para sacar o partido adiante os de Messi non precisaban axudas dun árbitro medroso que durante os noventa minutos foi moi severo cos humildes galegos e moi permisivo coas accións na lameira do equipo de figuras. Nada que non suceda adoito na vida.

Tras a reanudación, decontado Cesc arruinou as nosas esperanzas, o seu pexegazo á escuadra entrou de potra, tocando no lombo de Yoel. Con Messi caneando a tumba aberta a destra e sinistra, Cesc volveu marcar minutos despois, tras unha contra dirixida polo xenio arxentino a ritmo de vertixe. A pesar do resultado avultado, O Celta non quedou noqueado e procurou o seu goliño da honra. Tívoo na biqueira Nolito, na noitiña do martes o mellor dos nosos, no lanzamento marabilloso dunha falta rexeitada polo longueiro. Mais continuaron no empeño os de Luis Enrique, mesmo tras o trocos de extremos, onde concedeu oportunidade a Santi Mina e Orellana, coma un fermoso exemplo de dignidade e afouteza con moi escasas posibilidades de éxito. Messi continuou motivado, activo, argalleiro, case eléctrico, procurando para si un gol que non conseguiu.

Foi imposible derrubar ao coloso nunha noite de fútbol grande. É certo que non gozamos daquel xogo danzante que viamos na televisión durante a época Guardiola, mais o Barça de Martino amosou no campo do Fragoso unha envexable efectividade. É dificil conseguir tanto cun esforzo tan dosificado. Pola contra, o Celta derrochu vontade e entusiasmo a moreas fronte a un rival que sabía superior. Un paradoxo explicable co “fútbol é futbol”, a frase acuñada por Jacobo Buceta.

Onte 774: Celta cinco

O Celta marcara un gol nos cinco últimos cinco partidos, mais onte en Málaga sumou cinco goles nun encontro inesquecible, marabilloso. Así é a gramática do xogo celeste, capaz nunhas oportunidades de desacougarnos, mais tantas outras de facernos gozar e soñar. Cando o barco estaba nas pedras, Luis Enrique foi capaz de sacalo coa suavidade dun capitán experto. Abondoulle reforzar a defensa coa entrada de Cabral e Aurtenetxe e axeitar apenas o seu debuxo táctico ás características do seu cadro de xogadores. O xixonés baixou do andamio e adiantou a Borja para dirixir a orquestra, unha medida esencial para reequilibrar as funcións de Fontás e Álex, dous xogadores que onte ganduxaron senllas actuacións memorables. Mais todo o equipo deu unha exhibición, unha lección de fútbol tremenda, un recital de xogo que cunha intensidade e confianza nas propias posibilidades asombrosa foi noqueando amodiño aos malacitanos. A achega de Nolito pola banda esquerda resultou imprescindible, xa que é (como o meu admirado Aspas) deses poucos dianteiros posuidores de carga eléctrica abonda para iluminarnos con goles extraordinarios, como o que meteu onte o gaditano coa perna dereita, tras un pase longo, tamén extraordinario, de Andreu Fontás. Unha xogada de fútbol de salón das que prestan no campo do Fragoso. Nalgúns momentos deste partido (insisto) incríble, o Celta lembroume a aqueloutro de Víctor Fernández que tecía o xogo da serpe, intenso, fermoso e moi goleiro. Agardemos que con este partido remate a longa pretempada, coas súas probas e resultados incertos. Como di a miña sogra Concha, hoxe chegou o mar á ribeira. Cómpre, pois, continuar polo esperanzador ronsel aberto na Rosaleda. En todo caso, na noitiña do martes gozaremos en Balaídos dun partido no que sen urxencias nin dramatismos poderemos atuar ao mellor equipo do mundo. Os celtistas somos incorrixibles, recuperamos decontado o entusiasmo.

Campo do Fragoso CXLI

ADMIRADO PEREIRA

Tras o empate fronte a Vilarreal, teño a impresión que algo non carbura como debera no Celta de Luis Enrique. Despois dun esperanzoso comezo por riba das expectativas, por terceira vez o equipo recunca no empate en Balaídos, sen ofrecerlle polo momento unha vitoria á esperanzada bancada. Unha igualada que, porén, resultou ser un excelente resultado fronte a un Vilarreal moi superior en calidade de xogo e oportunidades de gol, mais incapaz de superar nos momentos decisivos os reflexos tremendos do noso Yoel (o heroe do partido) nin evitar a pésima fortuna no remate do vigués Jonathan Pereira, onte un dos mellores xogadores sobre a lameira do Fragoso.

Nunha das súas intervencións diante dos medios, Luis Enrique explicou que para el a receita gañadora residía en dominar nas dúas áreas e marcar. Sen dúbida, unha excelente definición que sintetiza o misterio do éxito no fútbol. Dubido que fose esa intención gañadora a que utilizou o asturiano para artellar un once inédito con cinco defensas, no que quedaban no banco Oubiña, Nolito, Krohn Dehli e Cabral, e no que se incorporaban seis canteiráns, entre eles o novísimo Santi Mina, a quen se lle asignou con escasa fortuna a banda esquerda. Un experimento táctico arriscado, tamén un golpe de autoridade, dun adestrador que aparentemente non se casa con ninguén, nin sequera co gran capitán céltico.

Os celestes foron moi inferiores aos amarelos nas dúas áreas e apenas dispuxeron dun par de ocasións con certo perigo, si se poden cualificar como “oportunidades do gol” a falta lateral que Toni tirou con moito veleno na primeira parte e o único xute dun illadísimo Charles entre os tres paos tras unha hora de xogo. Aí quedou o pobrísimo balance dun equipo confuso e irrecoñecible que onte renunciou ao ataque, mais que tampouco soubo estar cómodo e á espreita no campo propio.

Unha actitude diletante que tivo a súa orixe nas enormes dificultades para sacar a pelota ordenada dende atrás, coma viña facendo até agora, xa que probablemente lle faltaba a xeometría variable deseñada polos pases de Oubiña e polo sistema de axudas creado coa súa presenza case invisible. A pesar de situalo Luis Enrique como teórico mediocentro condutor, Fontás xoga apenas como un voluntarioso e eficaz defensa central. Tanto a el, como a Costas e a Aurtenetxe abondoulles con preocuparse de que Giovani e, sobre todo, Pereira, non lle gañasen as costas unha e outra vez nos balóns divididos de Cani. Mentres en territorios máis adiantados, Álex López e Rafinha non atoparon nin o seu espazo nin a súa función, sometidos, sobre todo o brasilego, a mudanzas constantes de posición, entre o centro e a banda dereita, primeiro con Augusto e tras a xeira de trocos con Krohn Dehli. Faltoulle, en definitiva, o Celta onte un director do seu xogo, capaz de temperar, equilibrar, axudar e soster o equipo fronte a un rival de entidade.

Por ventura, a clave do empate estivo nas grandes paradas de Yoel no treito final do encontro como na escasa fortuna co gol durante todo o partido do admirado Pereira, un declarado celtista de corazón. O xogador do Santa Mariña deu onte todo un recital de xogo entre liñas e de capacidade de desborde, que daba envexa velo. Unha marabilla. Até en cinco ocasións Balaídos enmudeceu cos seus goles feitos, sobre todo cando Mallo sacou de cabeza un rebote baixo os paus que vimos dentro. No entanto, é de xustiza gabar a resistencia do Celta na última media hora, amosando a súa competitividade e capacidade de salvar un valioso puntiño fronte a un rival superior que non se conformaba co empate.

Onte 632: A proeza da canteira

Os celtistas quedaremos sempre agradecidos pola vitoria da Real en Riazor, que nos permitiu conservar a categoría e vivir uns instantes de ledicia tan intensa coma fugaz. Mágoa que esta permanencia fose a costa do Deportivo do noso admirado Fernando Vázquez. Mais o malfado destas vidas galegas cruzadas só é explicable co sintagma «fútbol é fútbol» que define un deporte (tamén un formidable negocio) capaz de desbordar a emotividade colectiva co xogo inocente do azar e as súas combinacións. Dende ese punto de vista, a permanencia do Celta foi unha sorpresa, máis ben unha proeza, se temos en conta as súas escasas probabilidades matemáticas para evitar o descenso. Mais tamén, con maior acougo na análise, é un feito explicable, se valoramos a fe teimosa do equipo noso (sobre todo do adestrador Abel Resino) en confiar nas súas propias posibilidades e en evitar dar nada por perdido. Con todo, a pesar dos erros na xestión do cadro de xogadores (Pranjic, Demidov, Park, as fichaxes internacionais, quedaron no palco, fóra da convocatoria), o éxito deste Celta radicou na consolidación do proxecto da canteira da Madroa. Seis ou sete xogadores da casa por partido, once nesta convocatoria decisiva fronte ao Espanyol, explican tanto o éxito como a fraxilidade que arrastrou esta Celtiña das nosas angueiras. O mellor xogador de onte foi o porteiro Rubén Blanco, un rapaz que vai para figura e non rematou aínda o Bacharelato. O gol da permanencia naceu das biqueiras de fantasía de Iago Aspas, que agardo triunfe e madure como xogador desequilibrante na Premier League. A xestión dos inquedantes minutos finais correspondeu a Borja Oubiña, o cabezaleiro desta xeración de futbolistas galegos. A clave do éxito radicou nos canteiráns, aí está a orixe da proeza que onte celebramos. A pesar da marcha de Iago Aspas e Roberto Lago, a continuidade do proxecto de canteira a vindeira tempada está asegurada coa incoporación ao primeiro equipo de valores como Rubén, Santi Mina e Madinda, tres xogadores cunha fantástica proxección. A partir de finais de agosto, volveremos a emocionarnos en Balaídos. Arriba corazóns celestes!!!

Grazas ao pintor Antón Pulido que preparou esta imaxe para abeizoar aos celtistas.

Campo do Fragoso CXXXVIII

SILENCIO

«A esperanza é unha loita» declarou Lídya Jorge cando o pasado sábado recibiu o título de “escritora galega universal”. Expresaba así a dimensión proactiva dunha actitude á que todos estamos chamados a forxar para contribuír á transformación dos proxectos colectivos. Non teño dúbida que os celtistas, tanto os veteranos coma os máis novos, acreditamos na fermosa oración da novelista portuguesa. Así, onte en xornada pouco axeitada e horario aínda peor, milleiros acudimos a Balaídos para amparar coas nosas voces e o latexo dos nosos corazóns ao Celta na súa heroica e difícil travesía de evitar o descenso.

E así foi durante a primeira parte contra un Atlético de Madrid que co seu equipo de gala veu a Vigo a asegurar a súa praza na primeira fase da Champions League. Dende o asubio inicial, os de Diego Simeoni controlaron a posesión no medio do campo e obrigaron ao Celta a capear diante da súa área a tempestade combinatoria dunha tripla de ataque de auténtica marabilla, Adrián, Costa e Falcao. Porén, pasado o primeiro cuarto de hora, os celestes comezaron a atopar espazos de saída, grazas á mobilidade dende as bandas de Augusto Fernández e Krohn-Dehli, que cun pexegazo dende fóra da área, desviado por Courtois cunha man apurada, avisou que o Celta non se rendería doadamente. Foi o segundo cuarto de hora do partido netamente celeste, tocando e tocando con paciencia, acougando o xogo no ronsel do mellor xogo de Herrera durante a primeira volta da liga. Superioridade galega que, á altura da media hora de xogo, rompeu Falcao cun grande contrataque que estragou Adrián a porta baleira. Foron os minutos finais deste primeiro período dunha enorme intensidade, de grande afouteza por parte de xogadores nosos como Insa, Augusto e Borja, que tiveron nas súas biqueiras a posibilidade de marcar, especialmente o extremo arxentino, cando faltaban apenas tres minutos, nun remate ao pao dereito.

Mágoa que todo fose un espellismo. O Celta saíu moi frío na reanudación. No primeiro minuto forzou un saque de recanto innecesario. Nese lanzamento ao primeiro pao, moi mal defendido, naceu a súa desgraza. Ningún dos defensores nin o porteiro Varas foi capaz de evitar que a cabezada cara atrás de Miranda fose aproveitada no segundo pao por Diego Costa, que soíño marcou de cabeza a pracer. O partido, e quizais a permanencia na categoría, rematou aí para os de Resino. A entrada de Orellana e Bermejo desta volta non funcionaron como revulsivo, sobre todo cando o Atlético marcou o segundo gol, cun pouco de potra, tras un xute de Juanfran que rebotou en Roberto Lago. A partir dese momento Balaídos enmudeceu. Cando faltaban apenas sete minutos, Augusto, o mellor dos celestes, rompeu o silencio dramático da bancada cun goliño ventureiro, ao que non foi alleo o erro do porteiro colchoneiro. Faísca de esperanza que só tres minutos depois apagou violentamente Falcao marcando o terceiro, tras canear na área pequena até o apuntador. Unha martelada que deixa ao Celta ás portas dun descenso case inevitable.

Iago Aspas, noutrora o Messi galego, volveu facer un partido horrible, vagando só por terras de ninguén, con dificultades para combinar cos extremos e crear liñas de pase, probablemente descentrado, tras arruinar a tempada en Riazor. As (custosas) fichaxes internacionais de Chaves e Torrecilla (Pranjic, Park e Demidov) nin sequera foron convocados no partido máis decisivo da tempada. Onte volveulle faltar ao Celta consistencia defensiva e un dianteiro nato en punta; doenzas que arrastra dende comezos de tempada por unha errada planificación do cadro de xogadores. Volver a empezar, recuperar o pulo perdido é a nova tarefa. Ánimo corazóns celestes!