Salto de altura

A catarreira e a febre deitáronme no sofá e nestas dúas tardes papei coma un parvo os campionatos todos. O mellor foron os concursos de saltos: en pértiga feminina unha rusa bateu a marca mundial (4,90 metros) e en salto de altura un sueco voou a 2,40 metros. Os dous só puideron abandonar a competición cando demostraron cos seus tres “nulos” que non eran capaces de superar unha maior altura. O éxito deportivo é moi efémero; os saltadores aceptan que sempre van rematar cun fracaso. Unha metáfora da vida.

Hai días escoitei unha entrevista moi emotiva con Héctor Tizón, que me levou a mercar decontado La casa y el viento. Non lera nada deste autor arxentino, considerado un clásico no seu país. A novela, mais ben é unha noveleta, interesoume. Narra a fuxida cara unha fronteira, a desolación do exilio, a imposibilidade do regreso. É un libro de beleza dolorosa, de saudades e desacougo. Lembroume tematica e estilisticamente ao de Veiga. Anotei no caderno as frases que me interesaron:

• “A historia dun home é un longo paseo arredor da súa casa”;
• “Onde hai libros non hai diaños”;
• “Só hai necesidade de definir o que se quere mudar”.