O Celta no Calderón foi un equipo colosal

Para os incombustibles seareiros celestes o partido colosal fronte ao Atletí demostra que eran fiables os síntomas de recuperación que percibiamos no xogo do equipo noso durante os dous útimos meses. A aposta de Eusebio pola canteira e por un esquema de xogo amable coa circulación da pelota comeza a dar os seus froitos, mesmo superando as dificultades de harmonizar as descargas eléctricas imprevisibles de Iago Aspas co tiraliñas que devarariño emprega Trashorras. Demostrouse onte no Calderón que é posible que as nosas dúas figuras compartan responsabilidades sobre a lameira, desbotando o prexuízo tan estendido entre a bancada e os propios medios de comunicación de que eran xogadores incompatibles. Unha grande noticia! Mais este Celta galego é moito máis que o de Moaña e o de Rábade. A firmeza defensiva de Noguerol e Túñez (unha parella de centrais que proporciona idéntica fortaleza á formada por Catalá e Jordi), o traballo polas bandas de Hugo Mallo e Roberto Lago, a capacidade recuperadora e o empuxe de Michu e Jonathan Vila, o desborde e a velocidade de Toni e Dani Abalo, mesmo o remate de Joselu (un xogador que vai acougando ao longo da tempada) prometen que o  Celta máis galego das dúas últimas décadas podería entrar nas semifinais de Copa e realizar unha boa segunda volta de campionato. Porén, a pesar do esperanzador do empate para afrontar o partido de volta (agardemos que o xoves Balaídos responda como o equipo merece), non podemos esquecer que esta liga de Segunda División é moi dura e  ingrata, como tampouco que saír das posicións comprometidas de descenso  é un obxectivo aínda non acadado. Gocemos mentres poidamos do partido colosal de onte. Abofé que non foi un espellismo. Agardemos confiados, quen díxo que o mellor non está por chegar?