Urania Mella e outras viguesas pioneiras

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo a lembrar a Urania Mella e a

É probable que unha parte das cen mil persoas que nos manifestamos en Vigo o pasado 8 de marzo, nunha das comitivas cívicas máis emocionantes das nosas vidas, descoñecese o nome da viguesa Urania Mella Serrano (1900-1945), unha das pioneiras do movemento feminista galego. Profesora de piano e alfabetizadora, presidenta da Agrupación de Mulleres contra a Guerra e o Fascismo, que contaba en 1936 en toda España con 50.000 afiliadas, Urania era filla da madrileña Esperanza Serrano e do anarquista vigués Ricardo Mella. Comprometida cos valores da educación laica, que inculcou nos seus fillos Humberto e Raúl e nas súas fillas Alicia e Conchita, Urania foi condenada a morte xunto ao seu home, Humberto Solleiro Rivera, «O Chapapote», sindicalista ferroviario da UGT e traballador tranviario, que combinou a súa militancia coa promoción do deporte e da cultura en Lavadores, que sería fusilado con 40 anos o 30 de outubro de 1936.

Conmutada a súa pena de morte por 30 anos de cárcere, en 1938 Urania foi trasladada dende Vigo ao cárcere de mulleres de Santurrarán, instalado nun antigo convento de monxas de Mutriku en Guipúscoa, onde amigou con María Gómez González, alcaldesa da Cañiza (tamén a primeira alcaldesa do noso país), e viviu consumida durante sete anos xunto a outras cincuenta presas galegas, entre as que estaba Josefa García Segret, a mestra de Tui salvada de ser fusilada polo doutor Darío Álvarez Blázquez. Anos de sufrimentos terribles de 1.700 mulleres e centos de crianzas, rescatadas do esquecemento no documental Prohibido recordar (2010) de Txaber Lareategi e Josu Martínez. Consumida e cun tumor cerebral xestado no cárcere, Urania regresou a Vigo en 1945 para recuperar os afectos, pero atopándose nun ambiente hostil, trasladouse a Lugo co seu fillo Raúl e coa familia de María Gómez, onde faleceu cando apenas pasara un mes da súa liberación. Sendo o seu un dos relatos máis conmovedores da nosa memoria, por ventura comezou a ser reparada en 2008 cando o concello de Vigo dedicoulle o seu nome a unha rúa de Lavadores e o Ministerio de Fomento deulle o seu nome a un buque anticontaminación, sendo aprobado en 2010 polo Goberno o seu expediente de declaración de reparación e recoñecemento persoal.

O caso de Urania Mella, pioneira feminista que merecería o recoñecemento nos centros educativos vigueses, non é o único na nosa cidade esquecedeira, que conta con outras pioneiras case ocultas. Este é o caso de Ernestina Otero Sotelo (1898-1956), mestra de Redondela, presidenta do Consello Provincial de Primeiro Ensino, unha das figuras máis brillantes da escola republicana. Como tamén o de Olimpia Valencia (1898-1987), a primeira muller galega en obter a licenciatura de medicina (1925), comprometida co pensamento galeguista, que mantivo aberta durante décadas a súa consulta de xinecoloxía na rúa do Príncipe. Como cómpre recuperar o nome de Placeres Castellanos (1896-1971), compañeira do mestre Víctor Fraiz, fusilado en 1937, cuxo activismo feminista a levou a traballar como xornalista no Congreso Internacional de Mulleres de París (1945).

Viguesas pioneiras do deporte como Antonina Sanjurjo Aranaz (1910-1939), neta de Antonio Sanjurjo Badía, profesora mercantil, galeguista e impulsora dende 1931 do hóckey sobre herba, o que permitiu que en Galicia as mulleres se adiantasen aos homes na práctica desta disciplina. Actividade na que foi axudada por Annita Baker, filla do director do Cable Alemán, xunto a outras xogadoras como Luz Vizcaíno Coloma e Carmela Sanjurjo. Pioneiras como Cándida Otero (1846-1915), a primeira muller fotógrafa de Galicia, casada con Felipe Prósperi, cuxo estudio cederían en 1915 a Jaime Pacheco. Como tamén cómpre recuperar do olvido ás primeiras concelleiras da corporación viguesa (1927), Margarita Losada Pardo, poeta, e Agustina Álvarez de Rovina, tamén a primeira redactora de Faro de Vigo. Unha relación que poderíamos alongar de forma considerable noutros eidos da artes e das letras que contan con mulleres viguesas que abriron espazos para a igualdade.

Todas elas contribuíron a que a partir dos anos setenta comezase a conformarse o actual movemento feminista, personalizado hoxe na figura da escritora María Xosé Queizán que acaba de recibir o sétimo premio Ernestina Otero de Igualdade concedido polo Consello Municipal da Muller do Concello de Vigo. Sen a recuperación de todas esas mans e os azos destas mulleres non sería posible que o pasado 8 de marzo se enchesen as rúas viguesas reclamando dignidade, igualdade e soberanía para a vida de todas as mulleres. Un río de empoderamento que non parou de fluír en Vigo de Urania Mella á Begoña Caamaño (1964-2014), a xornalista e escritora do Calvario á que quero lembrar encarnando a memoria de todos esas mans.

Onte 2002: «Tiempo después»

Baixo a aparencia dunha comedia distópica, ambientada no ano 9177 e localizada entre unha torre monumental, onde hai unha representación de todo, e unha fraga, onde malvive o exército de parados, José Luís Cuerda ofrece en Tiempo después unha sátira melancólica e feroz do capitalismo actual. Atrevida na súa concepción surrealista e clásica no formato narrativo conversado, Cuerda aproveita os recursos desta dialéctica (outros dirán que a ironía que destila na súa conta de Twitter) para arrear duro a este tempo de conformismo abafante dunha monarquía do rei de bastos, dunha esquerda desarmada ideoloxicamente e dunha mocidade diletante a velas vir. Unha sátira que moito se agradece polo que ten de transgresora e de politicamente incorrecta, mais que Cuerda non consegue pechar de todo como relato. En todo caso, abonda coa atmosfera corrosiva creada polo admirado mestre e por algunhas interpretacións brillantes dos cómicos que o apoian neste bulir coral.


 

Onte 1999: «Miss Kiet’s children»

Teño querenza polas películas de temática educativa que ficcionan os conflitos das aulas como espazo de privilexio para abordar as contradicións sociais. Xaora, de cando en vez aparece algunha peza documental, como a hipnótica Miss Kiet’s children de Petra Lataster-Czisch e Peter Lataster, que me colleu polo colo até conmoverme diante dunha mestra honesta e traballadora. É esta unha marabilla visual, capaz de recoller a intimidade do que sucede nunha aula de primaria holandesa na que se xuntaron en 2016 dous rapaces e dúas rapazas sirios, de diferentes idades, fuxindo (literalmente) dos medos e dos pesadelos da guerra. A construción das aprendizaxes básicas, a recuperación da autoestima e unha concepción moral do espazo educativo en calma son os vimbios desta homenaxe emocionante ao oficio de mestra.  Recoméndoa vivamente a todas as ensinantes, á espreita de Your Are my Friend (2018), a nova entrega dos directores.


Tráiler castellano | Miss Kiet’s Children from Pack Màgic on Vimeo.

Onte 1994: Premios da Crítica de Galicia 2018

Entregamos onte os Premios da Crítica de Galicia 2018. Pareceume unha excelente colleita, probablemente expresión da grande diversidade actual da nosa creación cultural como dos  esforzos de incorporación á tradición destes premios da cultura vinculada coas ciencias e coa tecnoloxía. Aí temos o premio de Investigación outorgado a José Luis Mascareñas, un científico internacional no ámbito da Qúica e Biomedicina, que formou arredor do Ciqus da USC un importante grupo de traballo. Eis o de Cultura Gastronómica outorgado á Federación de Razas Autóctonas de Galicia Boaga, un proxecto transversal para o noso medio rural onde cristalizan aspectos veterinarios, medioambientais e culinarios nunha simbiose esperanzadora.

Como tamén amosou esta edición o recoñecemento de xustiza para dúas mulleres extraordinarias, Ana Romaní e Mercedes Peón, como para as organizadoras da Mostra Internacional do Teatro Cómico e Festivo de Cangas, cuxas traxectorias por comprometidas coa cultura feminista e por rigorosas no seu desenvolvemento exemplar no ámbito do xornalismo cultural, da anovación da música de raíz e da promoción do teatro, respectivamente, merecen todas as beizóns.

Como tamén as merece o labor dunha década do arquitecto Javier Alonso de la Peña dirixindo o Plan Director da Catedral de Santiago, un dos proxectos máis relevantes para o patrimonio galego. Como entendo que merecen ser recoñecida A nena do abrigo de astracán, a gran novela da memoria do noso mestre Xabier P. DoCampo e Matria a película do cineasta vigués Álvaro Gago.

E parabéns a Bieito Ledo e Antón Pulido, xenerosos que levan teimando desta angueira dende hai corenta e un anos coa intención de construír o país dende os diversos ámbitos da creación e das industrias culturais. Beizóns.

Onte 1985: «Happy End», o novo de MIchael Haneke

Michael Haneke ofrece en Happy End (2017) unha comedia perturbadora e irónica na que volve sobre os seus temas referenciais amosando que os diversos xéneros narrativos poden servir tanto para representar a crueldade da violencia e o desacougo da soidade como para expresar tamén a epifanía entusiasta da infancia ou mesmo o epílogo tristemente feliz da morte procurada. Ao xeito dunha secuela da extraordinaria Amour (2012), encarnada no aínda deslumbrante Jean-Louis Trintignant, o director austriaco ofrece en Happy End o retrato dunha familia burguesa de Calais, allea a todo o que sucede ao seu  arredor, que se derruba inexorablemente, como o muro do soar no que a empresa familiar pretende edificar. Impactoume o magnetismo da nena, sobre todo na escena inesquecible da conversa no estudio do avó, como a utilización das redes sociais e dos móbiles como recursos discursivos do voyeurismo do noso tempo. Interesante.

Onte 1971: «Lucky» ou cando a vida esmorece

Lucky, ópera prima de John Carrrol Lynch, ademais dunha extraordinaria despedida actoral de Harry Dean Stanton, o Travis de Paris, Texas (1984), é unha alfaia sobre como encarar a morte cando sabemos que a vida esmorece. Western filosófico de beleza austera e música engaiolante, Lucky relata os últimos días dun ateo solitario e nonaxenario que se enfronta coa inexorable finitude da vida. Soidade mitigada cada noite na barra do bar da súa pequena comunidade, onde comparte a súa cotidianidade monótona e os seus medos cos seus veciños (gringos, negros e mexicanos). Unha película emocionante sobre o valor da vida cando nos preguntamos cales son as razóns polas que nos asusta a morte. A extraordinaria resolución dunha trama moi liviá, algunhas conversas memorables no bar, sobre todo cando participa David Lynch, que interpreta a Howard, o home que amigou cunha tartaruga, como a tremenda interpretación do protagonista fan de Lucky unha desas películas inesquecibles a revisitar sempre.

Onte 1967: «Lou Andreas-Salomé»

Lou Andreas-Salomé, a escritora rusa que fascinou a Nietzsche, Rilke e Freud, é a protagonista do biopic dirixido por Cordula Kablitz-Post, que nestes días se proxecta en Galicia. Un relato bastante convencional, tanto na estrutura memorialística como na composición visual, que reconstrúe a peripecia biográfica desta pioneira da psicánalise, unha muller de entre séculos adiantada ao seu tempo que quixo vivir en plena liberdade a súa vida intelectual e afectiva, como filósofa, ensaista e novelista, renunciando á maternidade e ao matrimonio convencional. No contexto actual de empoderamento das mulleres e cunha intención explicitamente didáctica, a película da directora alemá recoñece o papel protagónico e moderno de Salomé, situándoa moi por riba das figuras masculinas coas que se relacionou. Unha proposta moi distinta á que hai catro décadas fixo Liliana Cavani cando en Más allá del bien y del mal retratou a relación de Salomé con Nietzsche e Paul Rée. Interesante.

Onte 1959: «Thelma»

Desde unha memorable escena inicial, que comprenderemos transcorrida unha hora da metraxe, até a coidada resolución do misterio no lago xeado, Thelma do noruego Joachim Trier é un drama fantástico de beleza visualmente perturbadora. Na tradición escandinava da mesturar a intriga psicolóxica de carácter realista coa introdución de elementos fantásticos, Trier reconstrúe unha historia de amor adolescente no primeiros días universitarios da protagonista coa intención de afondar na reflexión sobre a orixe da loucura e a pervivencia do fanatismo relixioso na sociedade contemporánea. Un achegamento moi elegante e orixinal a un dos temas clásicos do cine do terror, o da bruxaría, mais que fose dos artificios e truculencias do xénero, atrapando, porén, ao espectador no seu tallo grazas a unha trama tan densa como desacougante e a unha fotografía e música hipnóticas. Película inquedante, sorprende como a combinación das mesmas doses de xeo ca de  lume poden utilizarse para intentar explicar o que semella inexplicable.

Onte 1958: «The Journey»

Interesoume The Journey de Nick Hamm, unha ficción política na que se especula sobre o sucedido no encontro privado que en 2006 mantiveron o líder do Sinn Fein Martin McGuinnes e o unionista Ian Paisley. Unha trama atractiva que converte a este duelo dialéctico entre as posicións históricas do conflito irlandés nunha avaliación das posibilidades de superación da vía militar e de construción dunha saída estritamente política. Máis alá do arriscado de asumir un entorno teatral, os dous protagonistas conversan nunha furgoneta, onde non faltan algúns diálogos brillantes e silencios provocadores, o que máis destaca da proposta de Hamm é o valor que lle concede á mediación, a intervención decisiva nas conversas de paz do goberno de Tony Blair. Secasí, nunca está de máis darlle unha oportunidade á paz e que algúns políticos arrisquen para variar o curso da historia. Mágoa dunha certa autocompracencia tan británica e dalgunha volta de guión polas marxes do inverosímil que afean unha película valiosa, mais aínda na situación actual de bloqueo do procés catalán.

Onte 1952: «Phantom Thread»

Hai películas como Phantom Thread (El hilo invisible na distribución española), que seducen pola súa beleza formal mesmo a pesar das ambigüidades e carencias do seu relato, neste caso o romance entre un costureiro, un xenio désposta e maniático, e a súa modelo. A deslumbrante posta en escena de Paul Thomas Anderson, director tamén da fotografía, capaz de reconstruír con fidelidade un atelier de costura londiniense dos anos cincuenta, como a interpretación espectacular de Daniel Day-Lewis, que a anuncia a súa retirada, manteñen sempre vivo o interese desta película que homexanea a aqueloutro romance gótico, a Rebecca de Hitchock. Xaora, o que quizais mellor representa a elegancia que deita a mares o film e a escena do almorzo onde Woodcock viste chaqueta de tweed sobre o pixama. Inesquecible retrato do mundo da moda, con algunha semellanza a Dior and I (2o14), o interesante documental de Frédéric Tcheng, que tamén homenaxea ás costureiras que soportan con dedicación ás figuras da moda.

Non considero a Phantom Thread obra mestra, aínda que aventuro terá unha boa colleita nos Óscar, tanto pola súa elegancia no vestiario como pola súa facinante espectacularidade visual.